Van 15 t.e.m 22 April kan ik me niet zo heel veel meer herinneren en ook hield ik toen nog geen dagboek bij. Het enige wat ik weet is dat alle contact met de buitenwereld me verboden werd, ik ook geen contact mocht hebben met mede gedetineerden en ik constant compleet overstuur was. De kinderen mocht ik af en toe bellen op de mobiele telefoon van degene die me verhoorden en waar ze bij waren. ik ben nog volop bezig alle teksten van die tijd te verwerken dus er zal voorlopig elke dag tekst bijgeplaatst worden.

Nieuwersluis 22 april 2013

8 Dagen voor ons geplande huwelijk, 10 dagen Ramon en de kinderen niet gezien, 13 dagen niet gegeten en 1 dag voor waar ik daar had kunnen zijn en waar ik met Ramon zou trouwen op 30 april 2013.

Het mocht niet zo zijn. Door een stelletje “veel te laat geboren” zitten zowel Ramon als ik vast en de kinderen met begeleiders thuis. Hoe ziek moet je zijn en hoe erg moet je iemand haten? En dan ook nog durven zeggen dat ze opkomen voor de belangen van kinderen. What goes around comes around! Dat is een belofte.

23 april 2013

Vandaag verhoord. Wat een hufter die Rob A. Opnieuw aangegeven aangifte tegen hem en Saskia M. te willen doen. Over 7 dagen trouwen we. Dat is het enige wat me op de been houdt, de rest is niet belangrijk meer. Morgenochtend gesprek met mijn advocate en donderdag misschien weer thuis, waar ik hoor. 14 dagen niet gegeten en “still standing”. Af en toe wel duizelig en vanavond geprobeerd iets te eten maar het kwam er net als van de week direct weer uit.

24 april 2013

Vandaag over een week heb ik een andere achternaam. Dan liggen we nu nog lekker te slapen, worden samen wakker en genieten (of hebben een kater), zoeken de kinderen op en gaan lekker weg met de boot en anders de bergen in. Vanmorgen gesprek gehad met Marjolein. Ze is ervan overtuigd dat ik morgen uiterlijk overmorgen vrij ben. Vandaag 14 dagen niet gegeten. Hoe lang hou je het vol zonder eten?

’s Avonds 20.15 uur

En dan ineens knak je. Elke minuut van de dag denk ik aan de kinderen, Ramon, mijn bedrijf, begeleiders en vooral hoe dat dan moet met Turkije en ons trouwen. Marjolein kon niet vertellen of dat doorgaat of niet. Ze zou vanavond Glenn bellen. Met Mike en Peter heeft ze geen contact. Wat nou als ik morgen niet vrijkom? What if? Ik ben nu 8 kg afgevallen. Probeer te eten maar het lukt me niet. Als ik hier moet blijven moeten de kinderen dan op visite komen hier? Mijn God dat kan toch gewoon niet! En alles omdat ik een blind vertrouwen had in de boekhouder, zoveel is me wel duidelijk nu. B heeft zich ziek gemeld. Overspannen hoorde ik van Marjolein. Zouden ze me allemaal de rug toe keren omdat ik zo dom en naïef was? Zoveel mensen zijn de dupe van de manier zorg te willen verlenen. De intenties waren goed, de uitvoering fout. God, laat het 21.00 uur worden dan krijg ik mijn medicijnen en kan ik slapen. Morgen om deze tijd ben ik thuis of is mijn leven voorbij. Morgen moet ik naar de rechtbank.

25 april 2013

D-Day. Zal ik de kinderen en Ramon zien vandaag? Zo spannend dit. Hele nacht niet geslapen, niets te roken…Erger dan dit kan niet.

’s Middags 17.45 uur.

Eindelijk terug in Nieuwersluis.  9 Uur onderweg geweest voor 10 minuten rechtbank. Geen eten (doe ik toch niet is niet erg), geen drinken en geen sigaret. Urenlang in een cel van 3 bij 3 gezeten en paniek op paniekaanval.

19.20 uur

Gelukkig heleboel te roken tegelijk gekregen. Ik hoor morgenochtend of ik naar huis mag of niet. De eis is 90 dagen. Voor Ramon geldt hetzelfde hoorde ik. Niets van de kinderen gehoord. In de cel bij de rechtbank wel advocaat even gezien. Ik zou Marjolein bellen als ik terug was in Nieuwersluis maar ik was te laat terug. Ik hoorde dat er meer belastende verklaringen tegen me zijn. Hoef niet te vragen uit welke hoek die komen! Als het zo is dat ik 920.000 euro?? Op mijn rekening heb bijgeschreven gekregen de laatste 5 jaar dan is daar zorg voor verleend ook! Als ik privé wordt aangeslagen voor die 920.000 euro dan is er nog iets te vereffenen met de staat.

26 April 2013

06.15 uur. Ogen open en denken: God, wat hou ik van ze! Dat je je kinderen zo kan missen weet ik maar dit is onmenselijk. Straks, geen idee hoe laat, hoor ik of ik naar huis mag of 90 dagen erbij krijg. Ik heb hooguit 2 uur geslapen met pillen en hele nacht aan Turkije liggen denken. Zouden de groepen vertrekken vandaag en zo ja, die van morgen dan ook en zo ja, trouwen we dinsdag? Het kan bijna niet,  zoveel geluk op 1 dag.

You’ll be here tomorrow but youre dreams may not! If I still be here tomorrow, my soul is not.

9.10 uur. Nog steeds geen nieuws. Als het nog lang duurt sterf ik aan een hartaanval i.p.v aan de PTSS.

10.10 uur. Ramon 30 dagen erbij, ik 90 dagen erbij. Dag trouwerij, dag alles.

’s Middags werden de beperkingen opgeheven en hoefde ik niet meer met 2 man bewaking alleen in een kooi te luchten. Mocht ik met medegedetineerden praten en de kinderen bellen enz enz.

Zaterdag 27 April 2013

Slapen wordt steeds minder. Zit gewoon ’s morgens om 5 uur sigaretten uit elkaar te trekken. Laatste beetje koffie gezet. Koffie op, suiker op, thee op, melk op, sigaretten op en een koelkast vol eten waar ik niets mee kan verder. Gisteren geprobeerd broodje te eten en weer kwam het eruit. Gisteravond van pure uitputting in slaap gevallen. Om 2 uur was ik wakker, toch maar weer omgedraaid en om 5 uur werd ik huilend en in paniek wakker. 1^e gedachte: Waar zijn de kinderen en Ramon tot ik me realiseerde dat ik niet thuis was en ze hier niet zijn. Ik ben zo verschrikkelijk moe. Douchen en aankleden duurt een half uur en daarna ben ik op. Geen energie meer. Gisteren ineens alle beperkingen eraf. Mocht ik “gezellig” met de groep mee luchten in de stromende regen. Je kan kiezen of je een half uur of een uur gaat luchten. Ik had er na 5 minuten genoeg van. Kwam de psychiater nog tegen, die wilde me spreken. Ik vroeg wat ik moest doen bij hem. Zegt ie: Uiting geven aan je verdriet waarop ik aangaf terug te willen naar cel. Het antwoord was: ik zoek je over 2 weken nog een keer op. Hij mag zich de moeite besparen! Enige voordeel is dat ik mag bellen nu de beperkingen eraf zijn. Wel jammer dat ik geen telefoonkaart heb, die komen woensdag weer binnen. De enigen die ik wil bellen zijn de kinderen.  Ik mis de kinderen zo verschrikkelijk. Zoveel verdriet, zo intens…..ik kan en wil dit niet meer. Dit is zo oneerlijk en zo onmenselijk.

9.45 uur. Paniekaanval en ontzettend verdrietig en kapot van binnen. Het ene moment denk ik: Von, sterk blijven het komt goed, het volgende moment denk ik: Ik maak er een eind aan. Het voelt of ik van binnen uit elkaar gerukt wordt. De gedachte aan de kinderen en Ramon maakt me gek. De verdrietige stem van Shirley en Tom aan de telefoon van de week heeft me zo’n verdriet gedaan. Het klinkt erg maar dan kun je ze beter niet spreken uit pure overleving voor mezelf. Ik kan er niet mee dealen gewoon.

Einde v/d dag…Vandaag me over laten halen mee te gaan luchten. Het deed me wel even goed eigenlijk. Uiteraard hoop nieuwsgierigen en dikke tranen toen ik vertelde dat ik over 3 dagen zou trouwen. Nog meer tranen toen ze vroegen of ik kinderen heb en waar Ramon nu was. Bij de kinderen? Om een lang verhaal kort te maken, het deed me wel goed om er even over te praten met anderen. Terug op cel kwam de klap. Echt de verschrikkelijkste paniekaanval die ik tot nu toe gehad heb. Tot blauwe ogen van het huilen aan toe, spugen en panisch van angst. 2 piw’ers kwam bij me op cel zitten, hebben daarna mijn deur open gelaten en ik mocht uit die cel. De rest zat gewoon op cel. De piwi’s zaten er duidelijk mee. Vroegen me of ze iets konden doen voor me om me te helpen. Ik heb ze gevraagd om mijn medicijnen om te slapen maar het was te vroeg. We hebben een tijdje zitten praten over de kinderen, de boekhouder, het trouwen en vooral over mijn angst door die PTSS. Kop koffie erbij later en brieven geschreven aan de kinderen, Glenn en Ramon. Is voor de 1^e keer dat ik merk dat de piwi’s met je begaan zijn i.p.v alleen hun werk te doen en te denken “zoek het uit” en het deed me goed. Tot 20.00 uur kwamen ze elk uur even kijken en vragen of ik iets nodig had. Zo lief gewoon. Een beetje medeleven deed me goed. Nu ik aan het schrijven ben staat de finale van next poptalent aan. Ik weet nu weer waarom ik nooit keek en zal kijken ook. Zo nog even roken, tanden poetsen, pilletje innemen en hopen dat ik langer dan 3 uur slaap. Ik mis de kinderen zo erg. Dit mag nooit meergebeuren dat we zo uit elkaar gerukt worden. Waar zijn dan die rechten van het kind?

28     April 2013

5.15 uur. Mooie tijd weer. Gelukkig is MTV op tv en die draaien tot een uur of half 12 best goede muziek. Verder heb ik jeuk en overal rode vlekken. Met name mijn nek en voorhoofd jeuken verschrikkelijk. Ik hoorde anderen er ook al over dus zal wel aan het water liggen. Mijn kleren was ik in de shampoo. Je hoort hier wel verhalen….1 Vrouw is gepakt met 24 creditcards en een ander zit al 6 weken omdat ze een laptop heeft gejat bij de Mediamarkt. Beiden uit Roemenie. Verder veel Antilliaanse, 2 Turkse vrouwen en nog paar Oostblokkers, junks en vage vrouwen. Af en toe komt 1 van de piwi’s even bij de deur staan een praatje maken. Ze zijn best geïnteresseerd in mijn verhaal en 1 van de piwi’s heeft zelf grote problemen gehad door zijn boekhouder. Er zijn er 2 hier dat zijn echte hufters. Beiden zijn vrouw en hebben ook de uitstraling van een kampbewaakster en letten echt overal op. De ander heb ik vette discussie mee gehad. Die doet aan machtsvertoon maar lekker boeiend ook, ik wil naar de kinderen. Ik wil een stomme film kijken en ik wil 40 glazen en troep opruimen, stapels badlakens wassen en mopperen op Shirley en Tom. Zo mee naar de kerk….ik heb iets te melden daar!

29 april 2013                                                                          

Ik geef het op, ik wil niet meer. Het schorsingsverzoek wordt pas over 2 weken behandeld en dan nog zegt dat niets over of ik vrij kom of niet. Mijn lichaam en ziel zijn op. Ik kan niet leven met deze pijn. Elke minuut zie ik de gezichten van Shirley en Tom voor me en elke minuut ga ik 10x dood. De piwi’s zeggen: Von, ga eten, wees sterk. Ze kennen  mijn verhaal en weten dat we morgen zouden trouwen. Ze snappen niet dat ik nog steeds niet eet en dat het me ook niet lukt te eten. Komen met yoghurtjes en fruit maar als ik iets doorslik komt het er direct weer uit. Het is geen onwil. Slapen doe ik bijna helemaal niet meer en paniek op paniekaanval de hele dag. Te weinig medicijnen om te slapen en eigenlijk van alles te weinig.

30     april 2013

Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor. Vandaag zouden we trouwen om 13.00 uur.

2 Mei 2013

Gisteren het nieuwe proces verbaal binnen en wat was ik kwaad. Wat een misbaksels zijn die Saskia M en Rob A met hun getuigenverklaringen. Gelukkig verklaard Piet B  belastend naar Rob A. Die verklaring is van onschatbare waarde net als die van 2 anderen. Van Ramon zijn verklaring schrok ik. De manier waarop hij reageerde over wat hij op tv heeft gezien. Ik mag toch hopen dat hij dat niet gelooft (ik heb het zelf niet gezien maar het was niet zo gezellig allemaal). Zelfs Marjolein is op tv geweest als advocaat van verdachte.

3 Mei 2013 03.30 uur.

Wat een puinzooi! Gewoon helemaal over mijn toeren wakker geworden weer. Hoorde mezelf schreeuwen om de kinderen. Huilen , spugen en klaar wakker. Gisteren hele dag “gewerkt” aan proces verbaal. Dat er überhaupt iemand is die A en M nog geloven. Tegenstrijdige verklaringen, leugens…die stikken straks in hun eigen leugens en het elkaar tegen spreken. Verder lijkt het veel maar wat ik niet begrijp is dat er nog niemand bedacht heeft om die boekhouding te doen. Volgende rechtszaak is er 1 tegen de staat. Alles wat we tekort hebben gekregen voor al die kinderen van BJZ die opgevangen zijn en waar amper voor betaald werd en alle kinderen met te weinig of geen PGB terug vorderen. Als we de AWBZ tarieven aanhouden vorder ik denk ik 2 miljoen. Straks komt Marjolein weer. Morgen komen Glenn en Kevin met de kinderen op bezoek.

4 mei 2013

Goed en slecht nieuws. Slechte nieuws is dat Ramon paginagroot op de voorpagina staat van de Telegraaf met een ziek verhaal erbij. Goede nieuws is dat er meer gedupeerden van A zich hebben gemeld. Zelfde praktijken. Huis kwijt, bedrijf failliet en drama in die gezinnen. Ook Piet B werkt mee. Superverklaring afgelegd en niets aan gelogen. De kinderen en Glenn komen straks op bezoek dus ik ben verschrikkelijk zenuwachtig.  Ik heb een telefoonkaart gekregen hier dus ik kan zo nog even met de kinderen bellen en dat ga ik ook doen zo.

18.00 uur. Vanmorgen Shirley, Tom en Glenn op bezoek. Heerlijk om ze te zien. Tom huilde een paar keer en vertelde dat zijn vader en een vriendin heel slecht over me spraken. Shirley huilde ook even maar is zo verschrikkelijk sterk. Ze zei: Mam, we pakken ze straks aan zoals ze met ons hebben gedaan. De kinderen worden geïndoctrineerd door de pers. Foto’s van ze worden in kranten geplaatst, hun naam wordt genoemd en alle zenders werken eraan mee. Van de Telegraaf tot de Volkskrant en van het NOS journaal tot Boulevard. Allemaal hebben ze iets te melden en weer is duidelijk uit welke hoek het komt. In het interview in de Volkskrant staat gewoon Rebecca A haar naam terwijl die een spreekverbod heeft gekregen van de rechter. Ook die komt nog aan de beurt!

5 Mei 2012

Vandaag mocht ik niet mee naar de kerk. Werd me geweigerd omdat ik briefje niet op tijd had ingevuld! Alsof ik weet dat je een briefje moet invullen ervoor.

6 Mei 2013

Het bloedonderzoek heb ik geweigerd en ik ben van cel veranderd. Ik zit nu samen met iemand op cel. We hebben een glas laten vallen. Over 2 dagen krijgen we een stofzuiger dan staat cel schoonmaken op het rooster. Nog 2 dagen door het glas lopen dus.

7 Mei 2013

Treiteren, treiteren en treiteren. Gisteravond is mijn pols dubbel geklapt toen ik op het stapelbed klom. Hele nacht veel pijn gehad. ’s Morgens om 7 uur op intercom gedrukt. Mocht het ff uitzoeken nog. Om 9.00 uur week intercom gebeld. Werd er gevraagd: Blijf je zeuren? Je kan paracetamol krijgen en verder gewoon wachten tot je wordt opgeroepen door de medische dienst! Die paracetamol heb ik niet gekregen. Om 10 uur naar medische dienst waar geen arts aanwezig was. Verbandje erom (geen mitella) en morgen maar naar de dokter. Ik heb me niet ziek gemeld maar toch een bordje op de deur wat inhoudt dat je geen recreatie hebt en niet programma meeloopt en ook mijn advocaat mocht ik niet bellen. 1 Uurtje luchten en dan weer 23 uur op cel.

10 Mei 2013

Moe, pijn, klaar gewoon! RTL nieuws over AWBZ fraude. Waar zouden ze die hebben opgesloten? Niet hier. Ik ben nog niemand tegen gekomen.

11 Mei 2013

Flauw gevallen. De pijn is te erg, ik kan er niet mee leven. Geen kinderen. Wat is er verder nog belangrijk? Niets meer!

12 Mei 2013 Moederdag

De kinderen komen zo op bezoek met Glenn en Kevin en dan pas 1 Juni weer. Nog steeds niets van Ramon gehoord. Zou hij echt alles geloven wat er op tv was en in de kranten stond? Zegt dat iets over zijn vertrouwen in mij of is hij net zo kapot als ik? Shirley heeft hem een brief en een kaart gestuurd en zei dat hij wel een telefoonkaart heeft. Gisteren ben ik flauw gevallen in mijn cel. Vandaag heb ik bijna een maand niet gegeten. Morgen zouden Ramon en ik 2 jaar samen zijn. Shirley zegt steeds: Mam, wees sterk, je bent een goede moeder en de beste van de wereld maar intussen moeten de kinderen hun moeder in het huis van bewaring opzoeken. Lekkere moeder! De gedachte dat ik hier misschien nog maanden zit trek ik niet. Dan zijn de kinderen beter af zonder moeder dan een moeder die ze in het HvB moeten opzoeken. Arme Tom en arme Shirley. Dit hebben we niet verdiend.  De kinderen zijn  opgegroeid met het idee dat alles wat je uit je hart doet goed is en dat je als het kan je altijd een ander moet helpen. Nu zien ze dat je gestraft wordt als je een ander helpt. De kinderen hebben al zoveel mee gemaakt en nu ook hun moeder weg. En om wat ook alweer? Had ik ze moeten leren egoistisch te zijn dan?

13 Mei 2013

Vandaag zijn Ramon en ik 2 jaar bij elkaar. Ik heb nog steeds niets van hem gehoord. Ik ga langzaam dood hier. Vette bonje met mijn Roemeense kamergenoot. Heeft alles van me wat ze bij elkaar kon stelen ook daadwerkelijk bij elkaar gestolen. Van sigaretten tot parfum en als ik niet uitkijk jat ze mijn extentions ook nog uit mijn haar. Vet leuke brief met foto’s  van Shirley gekregen, echt superlief!

14 Mei 2013

Morgen rechtszaak of morgen bezoek? Spannend dagje vandaag. Vanmorgen om half 7 vette bonje met mijn kamergenoot. Heeft mijn sigaretten gejat en verstopt, pincet omgebogen (hoe kinderachtig kun je zijn ) en de hele boel bij elkaar gelogen tegen de piwi’s. Voor het eerst gebruik ik mijn kluisje. Niet dat het zin heeft want die maak je met een pasje van het werk zo open. Straks piw’er aanspreken en vragen of ik van cel kan wisselen. Of zij eruit of ik eruit anders wordt het vechten en daar heb ik geen zin in. Ik hoop op goed nieuws straks en dan morgen naar rechtbank en linea recta naar huis. Dat zou het mooiste scenario zijn. Zo werken tot 11.45 uur dan heb ik in ieder geval een beetje afleiding. Donderdag is Marjolein weer terug van vakantie dus kan me bijna niet voorstellen dat ik morgen al naar de rechtbank ga. Wonderen bestaan heb ik gehoord, ik ben er klaar voor om er 1 mee te maken. Ik probeer heel erg te overleven hier maar het lukt me niet zo geloof ik.

15 Mei 2013

Geen rechtbank dus. Kevin, Glenn en Shirley zijn op bezoek geweest vandaag. Rechtbank ging niet door omdat Marjolein nog niet terug is van vakantie. Morgen is ze er weer. Opnieuw van cel gewisseld. Ik zit weer alleen op cel nu, wat een verademing. Wel in een andere groep maar komt goed, deze groep is ook best gezellig. Mijn nieuwe adres: Pi Nieuwersluis, RA 51

16 Mei 2013

Net Marjolein gesproken. Ze gaf me de brief die Shirley aan de rechtbank heeft gestuurd (mijn god, wat een griet die Shirley), 2 mails van mensen die ook belazerd zijn door A en een mail van Esther. Van Ramon niets gehoord. Het kan zijn dat hij vandaag voor de schorsing is geweest. Mijn hoger beroep voor de schorsing is op woensdag 22 Mei om 10.00 uur in Arnhem. Alleen op cel is nu wel even lekkerder al heb ik veel paniekaanvallen weer en huil ik veel. Nog een paar dagen en dan weet ik meer. Verder gaat het getreiter door sommige PIW’ers gewoon door, de rest doet normaal. Er zijn er 3 heel bijdehand hier!

18 Mei 2013

Vanmorgen Shirley even gesproken door de telefoon. Ze vertelde me dat Glenn me een brief geschreven heeft en ook Merijn en Shirley zelf hebben me een brief gestuurd. Gisteren BJZ nog gesproken over Shirley en school. Gelukkig pakt BJZ het Echnaton ook aan. Verder niets te melden. Uurtje buiten geweest, brief gestuurd aan Ramon en Marjolein en huilen, huilen, huilen. Net de mailtjes gelezen die Marjolein me gaf over de andere gedupeerden van A maar ik zit hier nog steeds dus wat maakt het uit? Voor justitie schijnbaar niets. Het boeit op een paar mensen na niemand iets dat ons gezin uit elkaar ligt.

19 Mei 2013 1^e Pinksterdag

Ik doe het niet meer. Als ik donderdag niet vrijkom ga ik in hongerstaking. Het is uitgesloten dat dit allemaal kan in Nederland. Zijn we dan toch een bananenrepubliek? Ik ben mijn gezin, bedrijf, alles kwijt. De kinderen teren weg en gaan kapot van verdriet. Voor mij staat vast dat ik ze kwijt ben en zelf trek ik het ook niet meer. Het is zo onrechtvaardig allemaal. Bezoekuren worden zomaar veranderd, de hele dag wordt ik als een beest opgesloten, een uur luchten per dag, anderen bepalen wanneer ik de kinderen kan bellen en zien. Dat ene uur luchten per dag pas ik me aan, de andere 23 uur ga ik 40x per uur dood. Wat en hoe moeten de kinderen zich niet voelen dan? Ik voel me zo eenzaam maar ben volwassen en kan relativeren maar zij kunnen dat niet. Ramon moet ik uit mijn hoofd zetten uit zelfbescherming. Ik ga kapot aan de onzekerheid over dat hij geen contact opneemt en verder aan niemand iets laat horen. Om eerlijk te zijn snap ik helemaal niets van Ramon en laat het ook maar, ik wil het niet eens meer weten, ken het antwoord al denk ik. Wel jammer dat hij de kids ook zo laat zitten, kunnen ze er nog wel bij hebben. Vanmiddag persbericht en een machtiging voor Marjolein geschreven. Ik geef alles aan haar mee overmorgen om te voorkomen dat er als ik in hongerstaking ben dingen gelezen worden die niemand hier iets aan aangaan. Ik heb niets te verbergen maar de dingen die ik heb geschreven hier zijn gewoon privé voor nu. Ik weet niet hoe erg het gaat worden en hoe ver het gaat dus beter als alles weg is. Dinsdag komen Shirley, Glenn en Merijn dus wordt “gezellig” dagje al vind ik het voor Shirley heel belastend en zwaar om me hier op te komen zoeken. Woensdag de rechtbank en donderdag naar huis of in protest. Het heeft lang genoeg geduurd nu. Als ik fraude heb gepleegd dan missen er een paar mensen in de cellen naast me en als mijn gezin en bedrijf bewust kapot wordt gemaakt dan is het mijn plicht als moeder ervoor te zorgen dat Nederland weet wat er gaande is en dat het zeker niet mijn “idee” was. Als mijn kids en ik gaan gaan ze mee, al is het het laatste wat ik doe!

22 Mei 2013

Naar het hoger beroep voor de schorsing geweest in Arnhem. Op de terugweg mensen “afgezet” in Nieuwegein waar Ramon zit. Lieve brieven gekregen van de kinderen.

23 mei 2013

Niet geslapen en vreet me op van de zenuwen. Nu nog wachten tot 14.00 uur. Het is al kwart voor 7 dus schiet lekker op. Brieven aan de kinderen geschreven en ik hoop oprecht dat ik ze zelf kan geven straks. 11.45 uur. Nog niets gehoord. Ik zat net te bedenken hoe fantastisch het zou zijn als ik vanavond in mijn eigen bed kan slapen. Al die gebeden hier door iedereen moeten toch een keer verhoord (wat een klotewoord is het geworden) worden.

16.00 uur. Shirley aan de telefoon. Verzoek afgewezen. Shirley helemaal kapot aan de telefoon. Trieste zaak dat ik dit van mijn dochter moet horen.

24 Mei 2013

Hele dag gehuild. Om half 4 kwam Marjolein met het nieuws dat Ramon vrij is. Toen kon ik alleen nog maar harder huilen.

25 Mei 2013

02.45 uur. En ja hoor, wakker, klaarwakker! Ze komen zo paracetamol brengen. Mijn ogen zitten dicht en zijn blauw van het huilen. Doet nog zeer ook. Aan de cappucino nu, muziek erbij en voor de 40^e keer brieven van de kids en Ramon (gisteren gekregen) aan het lezen. Ik ben iets rustiger maar wil nog steeds met gierende banden weg hier naar mijn gezin. Ik hoop dat Ramon morgen met de kids mee komt dan zijn we voor het eerst sinds 12 april weer bij elkaar. Hier ligt straks v.a. ca 5.30 uur de hele dag de stroom eraf. Geen tv, radio, warm water en geen warm eten voor mijn mede gedetineerden.

05.50 uur. Pats, alles uit. Geen stroom meer en binnen 5 minuten ook bij mij het licht uit. Vette paniekaanval. Na paar minuten op intercom gedrukt. Ze weten het hier al van me en er loopt een goede in de nachtdienst dus die was er binnen 5 minuten met papier, enveloppen en koffie. Hij komt elk half uur kijken en als er iets is kan ik direct op de intercom drukken. Wordt zware dag vandaag. 1 Uur luchten en 1 uur recreatie, geen radio en tv, blijven er 22 uur over.

Straks even bij Daisy langs. Die miste me een paar dagen en vroeg of ze naar mijn cel mocht. Dat mocht en die stond mee te huilen gisteren en gaf me een knuffel. Is echt een superlieve meid met gewoon heel veel pech i n haar leven. Staat er zelf beroerd in maar praat mij al dagen moed in. We delen ook alles en hebben niets tekort. Van de week heeft ze pannenkoeken voor me gebakken en zij gebruikt mijn Burberry als ze bezoek heeft of naar de rechtbank moet. Ze waren lekker die pannenkoeken. Het eten van hier weiger ik pertinent, ik hoef niets van justitie. Ik eet af en toe een broodje smeerkaas, thats it. Wat een kutzooi. Midden in een paniekaanval en dan flashbacks krijgen. Waar in mijn hoofd zijn de kinderen, Aruba en alle andere leuke dingen? Ik zie ze niet. Help me en haal me hieruit!

06.30 uur. De dagdienst begint zo. Mijn ogen hebben niets meer te maken met de rest van mijn lichaam. Ik krijg ze amper open nog. Kon er maar iemand iets doen aan dat beeld denken ook. Het is leuk als er niets aan de hand is dan “zie” je de meest idiote hilarische dingen maar als je zover weg bent als ik nu is dat funest voor jezelf en je functioneren. Het hoort deels bij de PTSS en daar kan ik redelijk mee omgaan op dat beeld denken en de flashbacks na dan. En dat zijn direct de grootste killers.

Het ligt er ook heel veel aan wie er dienst heeft op die paniekmomenten. Sommigen doen er alles aan je nog verder over de zeik te krijgen. Typisch dat dat juist de vrouwen zijn die hier werken, de mannen zijn eigenlijk allemaal wel super. Deze vrouwen zijn laag opgeleid en doen aan machtsvertoon. Niet alle vrouwen trouwens. Zijn er een paar die zijn super.

Ik hoop dat Tom ook naar huis kan nu Ramon thuis is. Tom is bij zijn vader. Gelukkig heeft Tom een sterke eigen mening en kan hij prima aangeven wat hij wel en niet wil. BJZ en zijn vader zullen er anders over denken. Zijn vader liep al te zeiken over de kinderbijslag. 6 Jaar lang betaald meneer 53 euro per maand. Nooit een paar schoenen of een broek of gewoon uit zichzelf iets. Hij is zelfs Tom zijn verjaardag vergeten afgelopen jaar en dan nu bang zijn dat Tom hem geld kost. Gelukkig heeft Tom meer dan genoeg kleren. Tom is gelukkig al 12 en heeft inspraak in waar hij wil wonen. Ik denk dat hij ervoor kiest naar huis te gaan, zou ik ook wel willen! Pffff 7 uur nu….time flies when youre having fun! Morgen komen Ramon en de kids op bezoek.

De tattoo die Shirley ontworpen heeft komt er. Op mijn voet!

26 Mei 08.30 uur

Nog 2 uur en dan zie ik de kinderen en Ramon. Ik sta nu al te trillen op mijn benen en 1^e huilbui achter de rug. Nog 2 uurtjes, om kwart voor 10 begint het bezoek. Ik bezwijk zo aan een hartaanval of zoiets.

12.00 uur. En ze zijn geweest. Ons gezin was een uur bij elkaar en ik heb niet eens gehuild, ik ga vooruit. De klap kwam toen ik terug was op cel. Daar heb ik de hele boel bij elkaar geschreeuwd van ellende. Ik wil zo graag met Ramon en de kinderen mee naar huis, zo graag gewoon. Tom was erg verdrietig. Houdt zich groot maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Shirley is bang dat we straks geen huis en geen eten meer hebben. Grote zorgen voor zulke jonge kinderen nog. En ik zie het en kan helemaal niets voor ze doen. Het is verschrikkelijk om je gezin te zien vertrekken hier. Woensdag komen ze weer en daarna 10 dagen niet.

Toen straks was er brand hier in een cel 50 meter verderop door een ontplofte magnetron. Jammer dat het niet afgefikt is hier ook. Zo weer brieven op de bus gooien voor iedereen tijdens recreatie. Die duurt tot half 5 en dan die deur weer dicht tot morgenochtend 07.45 uur. Dan begint de nieuwe week hier joehoeeee. Woensdag komt Bram op bezoek.

27  Mei 2013

Zware avond en nacht gehad. Huilen, schreeuwen en woest was ik maar vooral kapot van verdriet. Zelfs die kutpillen werken niet meer. Heb het 2 uur zien worden en zat om 6 uur aan de koffie en natuurlijk werd ik huilend wakker. Halve nacht liggen malen over Tom. Het mannetje is zo verdrietig. Het is half 8 nu om kwart voor 10 “mogen” we luchten. Another day in paradise! Soms geef ik de tv antwoord. Al die reclames en vooral die van “je moet er hoognodig eens tussenuit”. Zou fijn zijn inderdaad. Ik word er woest om. Dat die stoel hier nog heel is is een wonder. Ik kon naar TRA (terugdringen recidive activiteiten) maar die heb ik vriendelijk geweigerd. Er valt niets terug te dringen nl, ik heb niets gedaan. De reclassering komt ook nog, geen idee waarom, zal wel standaardprocedure zijn.

28 Mei 12.25 uur.

Vandaag zal ik wel mijn 1^e rapport krijgen. Na arbeid ging de deur open en konden Jermainy en ik doorlopen de trap op naar onze cellen. Net toen we de trap opliepen riep Ilse de werkmeester: Hey dus ik draai me om en vraag wie bedoel je met je HEY? Ik ben je hond niet. Jullie mogen pas doorlopen als ik het zeg was haar antwoord. Nee, die deur gaat vanzelf open Ilse, ik weet niet hoor maar die is in de meldkamer open gegaan aangezien we geen sleutel hebben! Ja maar ik ben hier de baas….pffff. Jullie roepen allemaal iets anders hier, mss communicatiecursus volgen! Daarna ben ik doorgelopen mijn cel in en heb de deur dicht getrokken. Ze zijn echt gek hier, zie ik eruit als een hond ofzo? Een ander incident eerder op de ochtend was dat dezelfde Ilse iets naar me toegooide. Gooien is ten strengste verboden en juist zij gaat gooien. Ik vroeg of dat normaal was en ik ook naar haar kon gooien. Uiteraard kreeg ik als antwoord dat het zo niet bedoeld was. Niemand gooit dingen naar me heb ik gezegd en wat je geeft krijg je terug. Als ik iets naar haar had gegooid had ik 3 dagen celstraf gekregen. Ik ben dat geziek en getreiter zo spuugzat. Volgens mij willen ze gewoon dat ik los ga maar die lol gun ik ze niet. En om de dag compleet te maken werd ik na 5 minuten luchten naar de spreekkamer geroepen. Helemaal blij omdat ik dacht dat het Marjolein zou zijn. Kom ik die kamer binnen zijn het het ministerie en de FIOD en werd ik de 3 uur daarna verhoord.

29 Mei 2013

Geslapen van 23.00 uur tot een uur of 6 vanmorgen. Om kwart voor 8 luchten in de stromende regen. Ik wilde eigenlijk niet maar de volgende keer dat ik naar buiten kan is over 25 uur dus beter van wel even nu. Misschien doet een beetje frisse lucht me goed.  Het is nu 09.45 uur. Over 3 kwartier zijn Ramon en Shirley hier. 

11.30 uur. Hopeloos dit.  Dat afscheid nemen na het bezoek is hartverscheurend. Gelukkig mogen de kinderen zondag extra komen van half 10 tot 11 uur, dan zie ik Tom gelukkig ook weer . Dan is het moeder/kinddag. De 1^e zondag van de maand is dat altijd. Hoe meer ik dit soort dingen opschrijf hoe verdrietiger ik word. Misschien zit ik hier nog wel 2 jaar ofzo. Soms als ik “heel ver weg” ben denk ik weleens dat ik gewoon maar geen bezoek en contact meer moet hebben met de buitenwereld. Het doet zoveel pijn dat ik niet zelf voor de kinderen kan zorgen. ’s Avonds bijna vechtpartij met 1 v/d andere gedetineerden hier om het bellen. Ze vond dat ik maar moest wachten. Ik was zo over de zeik dat er even in me omging haar maar gewoon naar beneden te gooien v.a de ring. Piwi Tom kwam naar boven, heeft gezegd dat ze NU moest ophangen en met hem mee moest gaan. Naar huis gebeld en werd wat rustiger.

30 Mei 2013

Vandaag heeft Ramon een gesprek met BJZ. Shirley wil graag terug naar huis. Ben benieuwd hoe het afloopt. Samen met Glenn en Kevin moet het gaan lukken. Vanavond brieven schrijven. Ik heb nog 1 postzegel maar de meiden hier hebben ook nog wel.

Toen ik bovenstaande schreef wist ik gelukkig de rest van de dag nog niet. ’s Middags ben ik verhoord door het UWV. Gelukkig was Marjolein erbij. Niet dat ze iets mocht zeggen maar gevoelsmatiger was het prettiger. Waren 2 enorme hufters, ze maakten me zo verschrikkelijk boos. Ik weet nu al dat ik a.s. woensdag weer verhoord wordt door het ministerie en de FIOD. Het is nu 21.15 uur en ik ben net bijna gestikt in mijn pillen. Jeezus wat kun je het daar benauwd van krijgen. Natuurlijk mocht ik niet met Ramon bellen hoe het gesprek met BJZ was gegaan. Ik hoop dat Marjolein me dat morgen kan vertellen. Net een enorme huilbui gehad. Ze blijven doen alsof ik schathemeltjerijk ben geworden door mijn werk. Hoe kun je nou rijk willen worden over de rug van zieke kinderen? Dan begin je toch een champignonnenkwekerij ofzo! Als ik rijk had willen worden had ik wel in de evenementen gebleven. Is er dan niemand die nadenkt? Ik werd gearresteerd in een auto van 13 jaar oud en een negatief saldo op mijn rekening van 2000 euro. Volgens mij werken ze een soort van checklist af , alles erop gericht dat je schuldig bent maar als je dat nou toevallig niet bent? Het woord alleen al, ze doen aan waarheidsvinding. Die hadden ze moeten vinden als 1^e toen  A en M met hun “getuigenverklaringen” kwamen.

Misschien is het beter als ik helemaal mijn cel niet meer uitga. Hoe langer ik hier ben en hoe vaker ik andere gedetineerden spreek hoe depressiever ik word en hoe erger de geestelijke pijn is zonder mijn  kids. Ik heb vandaag nog niets gegeten. Gewoon niet aan gedacht en geen hongergevoel nog steeds. Dat smerige brood met smeerkaas gaat me ook steeds meer tegenstaan. Maandag heeft Marjolein een gesprek met Ramon, Glenn. Kevin en Mike en weer ben ik er niet bij. Weer ben ik machteloos en kan ik niets betekenen. Vieren we dit jaar kerst als gezin? Zowel Rsmon als de kids zijn nog jarig voor die tijd, hoe dan dat ik daar misschien niet eens bij ben. Misschien is het zelfs beter om niet meer te schrijven. Ik wil niet meer ik moet naar huis. Ik wil zo graag slapen en mijn hoofd even “uit” zetten. Ik kan in ieder geval foto’s kijken en brieven lezen. Dat is beter dan geen foto’s en geen brieven.  Morgenochtend komt Marjolein al vroeg. Als zij geweest is blijf ik in bed tot zondag de kinderen komen. Ik kom er alleen even uit om tijdens recreatie 6 minuten met de kinderen en Ramon te bellen. Ik hoef die rotkoppen van de rest hier niet meer te zien. Beter dat mijn wereld hier zo beperkt mogelijk wordt anders draai ik helemaal door. Je moet hier niet zijn maar helemaal niet met PTSS. Ik krijg hartkloppingen als het luikje opengaat. De 1^e keer is dat s morgens om half 7. Ook ’s avonds rond 9 uur en ’s nachts komen ze kijken en elke keer als ik al slaap wordt ik wakker en schiet in de stress of begin te huilen. Dan is degene die keek alweer weg. Vaak ben ik dan nog wel suf door de pillen maar niet suf genoeg om weer te slapen. Ach, ik hoef toch niets hier, who cares? Zolang ik hier zit ben ik afhankelijk van hoe de PTSS zich ontwikkelt en heb ik het zelf niet in de hand. Ik wil nog steeds elke avond de deur op slot doen b.v. dat zegt genoeg. Douchen doe ik s nachts als het luikje open is geweest dan weet ik dat ze de komende uren niet komen kijken of ik niet onder de deur ben weggeglipt. Als ik bang ben val ik terug op “veilig” gedrag. Thuis ook maar dan kan ik zelf afleiding zoeken en hier kan ik geen kant op. Het is beetje moeilijk hier de douchedeur op slot te doen, er is geen deur alleen een oud smerig gordijntje en die is nog te klein ook. Gisteravond trouwens weer brand hier. Had er 1 wol in de magnetron gedaan. Ik ga maar in bed liggen nu, is beter. Ik heb de neiging een stoel door de tv te gooien hier. Morgen gaat het vast beter! Misschien mag ik dan wel naar huis.

31     mei 2013

18.00 uur. Om 9.30 uur was Marjolein hier. We hebben het verhoor van het UWV gisteren doorgenomen en ze vond dat ik het goed had gedaan. Wat een hufters waren dat zeg, erger heb ik ze nog niet meegemaakt. De rest van de dag was beroerd. Half uur luchten en verder in bed gelegen en geprobeerd te eten wat niet gelukt is. Ik vind dat ik Ramon en de kinderen veel te weinig zie. De band met mijn kinderen wordt geschaad. Met name Tom zie ik te weinig. Shirley kan elk bezoekuur mee maar Tom zie ik soms 2 weken niet. Over ca 2 weken is er weer een schorsingsverzoek. Het lijkt zo ver weg allemaal. Ik wil niet meer, ik wil naar mijn kinderen, God laat me gaan!

Zondag komen de kinderen bij de moeder/kinddag. Mogen ze van 9.30 uur tot 11.00 uur extra komen. Hoezo extra? Gaat echt nergens over. Ze zouden elke dag moeten mogen komen. Hoezo 3x per week bellen?Ze halen hele gezinnen uit elkaar op deze manier. Je wordt al gestraft (waarom ook alweer) en dan wordt ook nog de band met je gezin tot minder dan het minimum beperkt. Soms zit ik 25 uur alleen opgesloten. Het zal vast nog veel beroerder kunnen maar buiten de rechten van mijn kinderen worden ook de rechten van de mens geschonden hier. Ik mag al 6 weken geen aangifte doen b.v. Bovendien laten ze ons hele weekenden alleen, krijgen we amper normaal te eten en worden we soms afgeblaft. Ik ben niet agressief maar moet me beheersen om er niet 1 op zijn smoel te timmeren hier. Morgen om 15.45 uur mag ik weer naar huis bellen…..hoera!!!! Fantastisch advies van 1 van de piwi’s hier om de foto’s in mijn cel weg te halen. Ze zei: misschien ben je minder verdrietig al je ze niet meer ziet de hele dag. Die foto’s is alles wat ik heb hier. Hoezo weghalen? Dan maar verdriet maar dan heb ik in ieder geval nog het gevoel dat ik leef. Marjolein zei dat er een heel team bezig was. Dat zal ook best maar daar merk ikzelf natuurlijk weinig van en ik voel me zo verdomd alleen hier. Al mag ik maar een half uur even thuis zijn. Even de kinderen om me heen, even zeggen hoeveel ik van ze hou en even samen zijn met mijn gezin. Kletsen, keten, in de tuin hangen….een half uurtje moet toch kunnen?

1 Juni 2013

10.25 uur. Geld staat niet op mijn rekening dus direct in paniek. Niet bellen en niet roken een week lang. Daisy kwam om 8.00 uur vragen of ik mee ging sporten maar ik was al helemaal overstuur door dat geld wat er niet was. Ze zei: Kom nou maar, dan ben je er even uit Von. Verteld dat mijn geld niet op de rekening stond. Haar antwoord: Geen probleem, wij bestellen wat je nodig hebt. Toen moest ik nog harder janken. Van Lale mag ik straks even in alle rust naar huis bellen als iedereen op cel zit.  Gelukkig maar want het is net een kippenhok met dat bellen, iedereen zit in je nek te hijgen. Vechten voor 6 minuten je gezin bellen.

12.00 uur. Ramon net gesproken. Hij huilde, ik ook. Hij is bang dat ik 2 tot 4 jaar krijg. Bram wordt ook verhoord hoorde ik van Ramon. Shirley klonk gelukkig vrolijk aan de telefoon. Morgen komen Tom en Shirley.

2 Juni 2013 Moeder/kinddag

06.00 uur. Tv aan en uit bed. Zet die tv aan in middenin: Het is zo stil in mij. Adem in, adem uit, de kids komen straks en daarna mag het licht weer uit tot volgende week zaterdag. Dan komen Ramon en de kids weer. Ik durfde het in 1^e instantie niet op te schrijven maar ergens tussen wakker en slapen hoorde ik Ramon zeggen: Von ben je wakker? Ik heb hem antwoord gegeven. Zei: Ja lieverd, wat is er? Nog geen seconde later helemaal in paniek, Geen Ramon. Over de rest van de nacht wil ik het niet eens hebben. Ik heb constant druk op mijn borst en hartkloppingen. Alsof ik achterna gezeten word.

16.00 uur. De kinderen zijn geweest en 1,5 uur geknuffeld en gekletst met ze. Wat ze allemaal te vertellen hadden was minder.  Nadat ze weg waren ging het licht uit en goed ook. Ineens stonden ze er. Ze wilden even met me praten. Ik zei dat ik daar niet zo’n zin in had maar het moest. Ze moesten inschatten of ze me alleen konden laten of dat ik naar de iso gebracht zou worden. Er zijn afspraken gemaakt en ik ben even buiten geweest. Dat ging na 10 minuten fout, ik heb er nog nooit zo doorheen gezeten.  Ik ben naar binnen gebracht en heb ze gevraagd of ze me alsjeblieft alleen wilden laten. Om 15.00 uur mocht ik de kinderen en Marjolein even bellen als iedereen op cel was en dat heb ik ook gedaan. Ik weet nu hoe het is om dood te gaan, hoef alleen mijn ogen nog te sluiten.

5 Juni 2013

Paar dagen niet geschreven. Compleet van de wereld geweest. Enerzijds door dagenlang alleen in mijn cel, anderzijds door de verhalen van thuis en hoe het daar gaat.

Als je niet meer weet of het dag of nacht is, als je het gevoel hebt je gezin kwijt te raken, wat heeft het leven dan nog voor zin? En om wat? Dat is het ergste van alles. Had ik maar 5 miljoen gejat dan had ik een reden om hier te zitten. Dit is echt ziek gewoon.

Wennen hier lukt me niet. Gelukkig zit ik nu samen met Jemainy op een cel. Die is zo prettig gestoord als een deur dus sinds gisteren lach ik weer voorzichtig af en toe. Straks wordt ik weer verhoord. Ik ben zo moe van die 3 dagen van de wereld dat ik me afvraag of ik dat verhoor ga redden. Morgen komt Marjolein en zaterdag Ramon en de kinderen gelukkig. In ieder geval een beetje afleiding tussendoor. Mijn favo piwi (not) is er weer. Hele dag op me letten en lopen zeiken. Ik stond met mijn tenen in de cel van Nada. Euh….Mw. Brinkerink, wilt u uw tenen uit die cel halen? Als ik die ooit buiten tegenkom….Gelukkig was ze er niet toen ik zo kapot was. Toen hadden de “goeden” dienst anders had ik echt de iso ingegaan. Met keiharde afspraken, doorlopende controles, celdeur open en de afspraak dat ik voor alles op de intercom zou drukken mocht ik op cel blijven met de waarschuwing erbij dat als ik me ook maar aan 1 afspraak niet zou houden ik direct de iso in zou gaan. Gisteren psych op cel net toen ik zat te huilen natuurlijk. Mw. Brinkerink het gaat niet goed met u hoorde ik.. Ja, en wat ga jij eraan doen dan denk je? Nou, praten met u! Daar heb ik geen behoefte aan, je zou 3 weken geleden al komen, houdt je niet aan de afspraken als psych dus ga gewoon weg! Dus omdat ik het druk heb  en een “weekje” te laat ben wilt u niet met me praten?  Ja dat klopt inderdaad. Je bent een vertrouwenspersoon die zijn afspraken niet nakomt en de moeite niet neemt dat door te geven dus….tot ziens! Oke Mw. Brinkerink eigen keus en BANG deur dicht.

De meiden hier zijn geweldig. Ze hebben echt alles besteld wat ik nodig heb en kwamen zo gauw ze de kans kregen binnen in die 3 dagen dat ik van de wereld was. Ze kookten voor me en deden alles om me uit cel te halen.

16.00 uur

Net verhoord, viel mee, ze waren schappelijk. Verhoor heeft van 13.00 uur tot 15.30 uur geduurd en het ging over van alles en nog wat. Daarna naar huis gebeld. Shirley klonk helemaal vrolijk aan de telefoon, dat geeft de burger weer moed. Ze hebben brieven naar me gestuurd dus ik heb weer iets te lezen als het binnenkomt. Hoe erg kun je verlangen naar post?

6 Juni 2013

In 1x het boek “Halve lucht” uitgelezen. Echt zo herkenbaar hoe de schrijfster schrijft over haar tijd in het HvB. Schijnbaar is het overal hetzelfde. Zij zat in Breda.  Gisteravond een waarschuwing gekregen omdat we lachten en zongen. Ook dat mag hier niet nl. Toch doorgaan natuurlijk en toen kwam onze favo piwi Tom om nog een keer te zeggen dat we teveel lawaai maakten. Hij sloot af met: Hebben jullie me gehoord dames? Nee Tom, vertel nog eens? En lachend begon hij weer opnieuw. Tom onderscheid zich echt van de rest. Altijd vrolijk, nooit dreigen, altijd vriendelijk en zo gek als een deur J. Waren ze allemaal maar zo.

Ramon wordt vanmiddag verhoord. Als advocaat heeft hij de collega van Marjolein. Klaas Arjan is een wereldvent en hij kwam bij mij op bezoek toen Marjolein op vakantie was zodat ik mijn cel uit kon en er iemand op bezoek kwam tussendoor. Volgens Ramon ben ik 24 Juni thuis. Nog 18 zinloze dagen dus. Ik hoop dat Marjolein zo komt. Het is nu 08.30 uur. Gisteravond hebben we de nieuwe nummer 1 voor het OM ingestudeerd: “They still haven’t found what they are looking for” van U2. Het is dag 56 hier. 56 dagen zijn uit ons leven weggevaagd.  Zomaar, omdat het kan!

Vrijdag 7 juni 2013

Marjolein is net geweest met post en een brief van Bram en Glenn. Bram was kort en zakelijk, 2 regels (later is me uitgelegd waarom dat was). Glenn was lieve brief al snap ik niet waarom hij boos op me is. Daarna tegen piwi gezegd dat ik op de TRA lijst sta maar niet met advocaat ga bellen. De TRA lijst is bedoeld om je advocaat of andere instanties te bellen. Hij vroeg of ik BJZ ging bellen dan. Nee, die ook niet ik wil gewoon mijn dochter en zoon bellen. Op zijn lijst schreef hij BJZ, gaf me een knipoog en zei: Je kan nu boven bellen Von, daar is niemand. Het is even zoeken maar ze bestaan….tnx Evert! Shirley gebeld en nadat ik opgehangen had in huilen uitgebarsten weer. Ik wil niet steeds huilen maar als ik ze hoor ga ik helemaal stuk, ik kan het niet stoppen.  Bij Ramon gaan ze voor vrijspraak. Bij mij is het afwachten maar elke dag die ik krijg is onredelijk. Ik blijf erbij dat ik niets verkeerds heb gedaan. Nu weer post van de belastingdienst over de VOF. Heeft die geweldige boekhouder dus ook niet gedaan. Hij maakte toch de vereffening!   Op een dag loop ik hier de deur uit.. Dan zal ik mijn taak op deze wereld zeker afmaken maar of het nou over 10 of 20 jaar is, er komt een dag….. Het verschil is dat ik dan in ieder geval weet waarom ik zit.

Jemainy is naar de rechtbank vandaag. Haar 30 dagen zijn  morgen om en ik denk dat ze naar huis gaat. Ik gun het haar enorm maar zie erg op tegen het alleen zijn of een Roemeense celgenoot krijgen of zo. Lekker egoistisch wordt je hier ook. Net op intercom gedrukt of het luik open mag.  Niemand zit te wachten op een paniekaanval van me en binnen een minuut ging de cel open. Heerlijk dit. Dat 1 deur zo’n verschil kan maken. Straks luchten van 12.45 uur tot 13.45 uur. Prachtig weer nu maar we gaan vast niet bbq-en. Ik wil zo zo zo graag naar huis. Ik mis mijn vriendje Tom en mijn wonder Shirley. Ik mis ze zo verschrikkelijk dat het niet in woorden uit te drukken is de pijn en het verdriet. Omdat het kan in Nederland.

Nog iets waar ik over na moet gaan denken. Het proces zelf. Hoorde van Marjolein dat de pers er zeker zal zijn. Ik ga deze week beginnen met mijn verhaal in mijn woorden. Als God bestaat laat hij me naar huis gaan voor het proces dan kan ik me in alle rust voorbereiden  ipv me voor te bereiden terwijl ik opgesloten zit. Ik kan nu toch niet nadenken! Snappen ze dat nou niet? Snappen ze nou echt niet wat PTSS inhoudt? Dat je bij elke sleutel, bij elk geluid, bij elke keer dat je stemmen hoort hartkloppingen hebt, je continu het gevoel hebt achterna gezeten te worden en uit angst niet meer kunt relativeren. Dat ik doorlopend aan het beeld denken ben en de meest verschrikkelijke dingen zie gebeuren. Nee, dat snappen ze hier idd niet. Zelfs de psych niet. En hoe leg je dat uit? Ze zien me hier denk ik als een instabiel wrak en ze zijn bevooroordeeld. 2 Dagen moet ik mijn slaappillen om 21.00 uur innemen, de andere 5 dagen worden ze om 16.30 uur in mijn cel gebracht want dan is er geen avondrecreatie, is de afdeling om 17.00 uur leeg en is er geen piwi meer. Vandaag mag het luik open blijven omdat Jemainy er niet is. Hoe dan voorbereiden? Ik overleef hier dat is prioriteit nummer 1. Voorkomen dat ik mezelf kwijt raak en helemaal doordraai. Ik weet van zoveel dingen sinds ik hier ben niets meer, het is 1 groot zwart gat soms. Pas als er rust in mijn hoof komt kan ik iets.

Morgen bezoek van de kinderen en Ramon. Ramon heb ik 10 dagen niet gezien door dat fantastische rooster hier en uiteraard zal er een waarschuwing komen omdat we bv hand in hand zitten. Na een uur terug naar cel en weer in elkaar donderen. En dan….is het weer maandag. Doelloos, nutteloos en kansloos ben je hier. Overgeleverd aan een chagarijnige piwi omdat zijn vrouw mss al een week geen sex met hem wil of een kampbewaakster die er lol in heeft zoveel mogelijk te jennen en te dreigen. Ik snak naar zuurkool met worst. Ik snak naar iets warms en gezonds te eten. 10 April is de laatste keer geweest dat ik warm gegeten heb. Het enige koken wat ik hier doe is van woede.

Zondag 9 Juni 2013

Gisteren zijn Shirley, Tom en Ramon geweest. Tom is boos en verdrietig, Shirley zit erdoorheen en Ramon maakt een verslagen indruk. Ze krijgen allemaal teveel te verwerken en ik kan niets doen. Ik sta erbij en ik kijk ernaar.

Gisteravond best gezellig op cel met Jemainy tot ik verschrikkelijke pijn op mijn borst kreeg, geen lucht meer kreeg en zelfs praten deed verschrikkelijke pijn. Tintelingen in mijn arm en ik durfde niet meer te bewegen. Jemainy heeft op de intercom gedrukt en om hulp gevraagd. Kwam er eerst een piwi kijken en ca 20 minuten later was de dokter er. Al die tijd tot de dokter er was dacht ik: Nu ga ik dood. De dokter heeft me valium gegeven en hield het op stress ( 2 dagen  later bleek dat Ramon zijn moeder overleden is op het moment dat ik die pijn had).

Net mentorgesprek gehad. We zijn tot vraag 1 gekomen. Het was te heftig voor me en mss voor mijn mentor Sandra ook wel. Was het 1^e normale gesprek op niveau wat ik hier heb gevoerd. Ik voel me niet goed. Ik vraag me af wanneer die test hier voorbij is en ik “geslaagd” ben.

10 Juni 2013

07.00 uur Gisteren een uur lang geprobeerd naar huis te bellen. Niet gelukt. Heb voicemail Marjolein ingesproken over wat er gebeurd was. Zo direct horen we of Jemainy naar huis mag, dan ben ik weer alleen als dat zo is.

10.00 uur. Jemainy is vertrokken om 09.45. Zojuist het bericht gekregen dat Ramons moeder is overleden.

13 Juni 2013

Voor de schorsing naar de rechtbank. Om 16.00 uur het bericht van de gevangenisdirecteur dat ik geen verlof kreeg voor de begrafenis van Ramons moeder. 10 Minuten later bericht van de rechtbank dat ik een week geschorst wordt en naar huis kan tot 20 Juni. Tussendoor nog even nieuwe celgenoot…een junk! Naar huis gestuurd en mijn paspoort mee. Hoezo vluchtgevaarlijk? Zijn ze nou zo dom?

20 Juni 2013

Let’s make it all, all for one and all for love.

Weer binnen! Terug in de hel. De week thuis ging snel en wat voor week? Al dat verdriet, de onmacht en de boosheid  bij de kinderen en ons. Ramon opnieuw aan de drank en van het pad en het ging zo goed. Tom die alles “gelaten” ondergaat, Shirley boos, verdrietig en opstandig en ik geen ruimte voor mijn gevoel omdat er constant aan me getrokken werd, iedereen aandacht wilde en het ook opeiste en afdwong. Aan de andere kant ook heerlijk om ze te zien en om me heen te hebben. Beter zo dan niet en ik snap het ook wel. Medelijden, diep medelijden heb ik met ze. Ramon gek gemaakt door zijn omgeving en de hele dag roept dat hij een loser is, Shirley die er niets mee van begrijpt en Tom die alleen maar riep: Ik wil thuis blijven bij jou mam. BJZ eiste dat ik vrijdag direct zou komen, Glenn en Kevin die onredelijk doen en Ramon die wegliep en paar dagen wegbleef. Shirley die tegen me schreeuwde en ik onderging het allemaal gelaten. Ik probeerde redelijk te blijven maar ik kwam terug op mijn cel en ben direct in slaap gevallen de hele middag. Dood en doodmoe.

Gelukkig ook veel mooie momenten. 2 Dagen met Shirley alleen doorgebracht, uit eten geweest en de confrontatie met de buitenwereld die best meeviel. Ruud en Petra gezien en Saskia D veel gezien en gesproken. Helaas lukte het eten deze week ook niet. Ik heb enorme blaren in mijn mond. Wel heb ik geslapen zonder pillen. Paniekaanvallen heb ik thuis niet zoveel gehad. Echt veel geslapen heb ik ook niet, hooguit 3 uur per nacht op de laatste 2 nachten na omdat ik medicijnen heb gehaald bij de huisarts. Geen rammelende sleutelbossen de hele tijd, deuren die open en dicht gingen wanneer ik het wilde en zomaar een telefoon pakken en bellen langer dan 6 minuten. Wel heb ik hele dagen in de tuin doorgebracht, bang om binnen te zijn. Gelukkig was het mooi weer.  Jammer want het ging zo goed. Terug bij af qua PTSS en misschien nog wel verder. De angst regeert ook als ik thuis ben. Zoveel stress ook thuis. De media die zomaar voor de deur kan staan. Shirley nu naar haar vader waar ze niet wil zijn. Ik kan de kinderen niet beschermen dat is duidelijk en toch wil ik nu naar huis.

Vluchtgevaarlijk op 13 Juni volgens de officier van justitie en dan voor een week naar huis gestuurd worden met je paspoort. Ik heb het bewezen, niet vluchtgevaarlijk dus. Hier is niets veranderd. Het voelt nog erger dan het al was. Het is wachten tot mijn hoofd snapt dat ik hier weer ben en dan zal ik wel knakken weer. Vanmorgen werd ik wakker gemaakt door Ramon, dronken we samen cappucino, nam ik helemaal kapot afscheid van de kinderen en bracht Ramon me weg. Huilend gingen we uit elkaar. Hij terug naar Groningen en ik terug naar de hel. Ach, je schrijft het en dan knak je ook natuurlijk.

Dinsdag komt Marjolein. Ik hoop dat het volgende schorsingsverzoek snel behandeld word en ik naar huis mag. Het proces zelf, misschien ben ik te optimistisch maar uiteindelijk zullen ze toch wel snappen dat ik niets verkeerds gedaan heb?

Gelukkig heb ik mijn vrienden in Turkije ook nog gesproken. Als het aan hun ligt zijn we er morgen en als het aan mij ligt gisteren al. Ik had wel het idee dat de huistelefoon getapt werd maar dat is niet zo boeiend. Als ze hopen dat ik andere dingen zeg of meer te vertellen heb dan ik in de verhoren heb gedaan kunnen ze hun tijd en geld beter aan andere dingen verspillen. Er is niets anders nl, dat is een feit. Als je niet liegt hoef je ook niet te onthouden wat je gezegd hebt. Toch goed van me dat dat 1 van de lessen aan mijn  kinderen is geweest altijd. Al verhoren ze me 30 jaar de hele dag, iets anders zal er niet uit komen.

Ik heb alle brieven en foto’s weer mee terug genomen naar hier, alles opgehangen en net of ik nooit ben weggeweest. Vanmorgen en afgelopen week voelt als een jaar geleden. Ik hoop dat ze het redden thuis. De enige van wie ik het zeker weet is Tom. Ramon en Shirley houden het niet zolang meer vol. Ach en verder, geen eten voor me hier, ze dachten dat ik morgen pas terug kwam. Nog steeds geen medicijnen om rustig te blijven en nog steeds geven ze me het gevoel alsof ik de minister president heb vermoord. Vandaag detentieverklaring aangevraagd.

21 Juni 2013

Vandaag is de zomer begonnen. Grauw, regen, koud en alleen. Gisterochtend werd ik thuis bij mijn kids wakker. Vanmorgen werd ik wakker in een stapelbed met een junk onder me. Geen koffie, geen suiker, geen eten, niet bellen enz enz. 1 Van de piwi’s roept net: Goed van je dat je bent terug gekomen Von. Tja, waarom zou ik op de vlucht gaan? Ook omdat ik mensen geholpen heb? In het begin geloofde ik nog in het systeem (welke dat dan ook is) in Nederland. Nu denk ik ze klooien maar wat aan allemaal. Zit er hier 1 al een maand voor het stelen van een tandenborstel bij de HEMA en er is er 1 weg na 3 weken die had een juwelier overvallen. Ik vraag me weleens af wat je gedaan moet hebben om hier als piwi te werken…..

Mijn celgenote wist te vertellen dat ik vannacht tekeer ben gegaan. Onrustig, schreeuwen, huilen en ik werd idd ook gebroken wakker. Heb de neiging die deur eruit te trappen hier. Ik moet schrijven anders draai ik door. Ik ben zo verschrikkelijk boos. Ik hoop dat ze snel klaar zijn met hun onderzoek ook al is die eenzijdig en zijn ze erop gebrand me aan de hoogste boom te hangen. Ik denk er zo vaak aan. Als de tijd zou kunnen worden terug gedraaid zou ik dan hetzelfde doen? Ja, maar dan met een andere boekhouder.

22 Juni 2013 08.00 uur

Luchten, recreatie, andere dingen, het boeit me allemaal niet. Ik kom mijn cel uit om naar huis te bellen en verder lig ik op bed. Simpelweg omdat ik mijn cel niet meer uit durf. Thuis die week heb ik in de tuin doorgebracht zelfs in de regen. Daar wilde ik niet binnen zijn, hier wil ik niet buiten zijn.  Eten doe ik niet, slapen met pillen wel. Mijn celgenoot ligt hele nachten wakker door me. Gisteren heb ik de directeur te spreken gevraagd en Marjolein gebeld. Medicijnen om rustig te blijven, geadviseerd door het ziekenhuis worden me nog steeds geweigerd. Om kwart voor 9 mag ik bellen met thuis. Ik droom er de hele dag van bij de kinderen te zijn. Ramon…ik hou van hem maar het leven wat we hadden wil ik niet meer. De drank maakt alles kapot en het ging zo goed.  Die medicijnen….de junk op mijn cel snuift Ritalin en ik krijg gewoon de medicijnen die ik nodig heb niet. Net naar m.d. geweest, pijn op mijn borst.

23 Juni 2013

Shirley en Tom zijn net op bezoek geweest. Ramon schitterde door afwezigheid. Was wezen stappen, prioriteiten hé, ik snap het. Ik raak hem kwijt. Ik voel het en ik weet het. Dat “vrienden” opzoeken, stappen, lol hebben en er niet zijn voor mij en de kinderen zegt genoeg. Houden van is inderdaad niet genoeg. Hij roept heel hard dat hij direct terug komt als ik naar huis mag en dat hij direct stopt met drinken maar ik heb hier geleerd dat sprookjes niet bestaan. Soms voelt het als een straf om van hem te houden. Verder heb ik net de bonje met 1 van de piwi’s uitgesproken en nu weer op cel. Het is nu 16.30 uur en het weekend zit erop. Morgen om 12.45 uur mag ik er weer even uit om eten te pakken. Ik moet naar huis. Ik heb doorlopend pijn op mijn borst, kaak, arm en aanval op aanval. Straks ga ik dood hier.

19.00 uur. Arts is net weg. Pijn op mijn borst en in mijn kaak is niet te harden en ik heb mijn longen uit mijn lijf gespuugd. 2 Paracetamol gekregen en de boodschap dat ik uitgeput ben.

24 Juni 2013

Nada gevraagd of ze Marjolein wil bellen ivm medische zorg die ik gewoon nodig heb. Marjolein PI gebeld en kwartier later werd ik opgeroepen door de m.d. Nog steeds ontzettende pijn op mijn borst, kaak enz en spugen, spugen, spugen. Woensdag laten ze iets weten. Ik hoop dat ik het haal!

Gisteravond vertelde Ramon aan de telefoon dat hij inderdaad was wezen stappen en daardoor niet op bezoek is gekomen. Hij kan niet thuis zijn om voor de kinderen te zorgen maar wel hele nachten stappen. Ook had hij op fb gezet dat hij blij was weer in Groningen te wonen en bij zijn vrienden in de buurt te zijn. Nog geen 5 minuten later roept hij dat hij me zo mist en direct naar huis komt als ik vrij ben. Ik snap er niets meer van allemaal. Ik begrijp niets meer van de hele wereld. Hoe kun je nou feesten en stappen als je vriendin opgesloten zit, haar dochter alleen thuis zit en met welk geld in godsnaam? Soms emotieloos maar vaak gefrustreerd, bang en veel pijn. Het enige wat ik niet meer doe is huilen, misschien heb ik daarom zo’n pijn op mijn borst. God laat die schorsing snel komen ik red het echt niet hier. Ik ben nog steeds mijn cel niet uitgeweest en heb v.a. dat ik terug ben niet meer gegeten op 2 broodjes na die ik uitgespuugd heb weer. Morgen komt Marjolein gelukkig .

’s Avonds kreeg ik nog een brief van de m.d. dat ik 2x per dag Diazepam krijg om rustig te blijven.

25 Juni 2013

Van slaappillen met Diazepam in combinatie met niet eten wordt je misselijk en duizelig. Zal vast ook in de bijsluiter staan maar die krijg je er hier niet bij. Shirley. Zo verdrietig tijdens het bezoek, ze zag er zo uitgeblust uit. Waar is ze nu? Bij haar vader? Thuis? Ik heb geen idee en het vreet aan me. Tom’s gezichtje. Gelaten. Het gaat goed met hem maar hij blijft doorlopend vragen wanneer ik naar huis mag. Kon ik hem maar antwoord geven. Gelukkig gaat hij bijna op vakantie. Ik hoop dat hij een beetje afleiding kan vinden en het leuk heeft. Ramon. Waar is hij en wat vreet hij uit? Is het echt weer net als vroeger? Liegen, afspraken niet nakomen of zit ik er helemaal naast. Ik hoop het maar mijn intuitie zegt iets heel anders. Soms heb ik zin om alle foto’s van de muur te rukken. Het doet zo’n pijn ernaar te kijken. Door brieven te blijven lezen en foto’s te kijken blijf ik me bewust van het feit dat ik 2 prachtige kinderen heb en ik vol moet houden.

26 Juni 2013

Vanmorgen om 09.30 naar medische dienst geroepen. Maandag bloed prikken om cholesterol en nierfunctie’s te controleren. Vanaf morgen 3x per dag Diazepam. Het is te weinig, de pijn blijft.

Om kwart over 10 was Ramon er. Ik wilde niet huilen maar de wetenschap dat het 10 dagen duurt voor ik hem weer zie maakt me gek. Tom zie ik waarschijnlijk helemaal niet mee voor hij op vakantie gaat met zijn vader. 5 Weken geen Tom, 2 weken geen Shirley en 10 dagen geen Ramon.

Prompt 2 uur nadat Ramon weg was pijn op mijn borst, hartkloppingen en beroerd. Ze konden niets voor me doen behalve me verhuizen naar een 1 persoons cel welk aanbod ik ook direct heb aanvaard. Eindelijk van die Ritalin snuivende junk af. Dat alleen is al stuk rustiger. De andere kant is dat ik nu weer alleen ben dus wss vaker in paniek maar dan maar! Ik denk dat ik die verhuizing mede aan Marjolein te danken heb. Ik weet niet hoe ze het doet maar ze doet het. Vanavond Shirley en Tom bellen. Ik mis ze zo, het is niet fair wat er gebeurd. Hopen dat Rene B snel is met zijn verklaring over A en dat helpt om me te schorsen.

Om 18.00 uur Shirley gebeld. Ze klonk vrolijk en gaat morgen naar ons eigen huis in Almere. Ramon ook gesproken en die liep te zeuren over de ING code. Geen idee waarom hij die nodig heeft. Ik wil het niet voelen maar mijn intuitie zegt dat het niet goed is met Ramon. Ook begint hij steeds over zijn sieraden, in elk gesprek komt hij daarop terug. Misschien denk ik te negatief maar hij is me ook net even TE graag in Groningen. Zijn verhaal is dat hij klaar is met Almere en daar zijn vrienden heeft . Ook spreekt hij af met vrouwen die ik niet ken, gaat hele nachten stappen en heeft het maar over verhuizen naar Groningen. Enige reden waarom ik zou verhuizen is dat heel Almere ons kent en ik geen zin heb de komende 5 jaar het alleen maar te hebben over wat er gebeurd is en me te verdedigen. Alles gaat ook alleen maar over hem. Ik voel me zo alleen hier. Misschien ben ik niet eerlijk en objectief nu tegenover hem maar ik voel me heel beroerd bij de verhalen die hij me verteld. Het voelt gewoon niet goed! En dan zijn strijd nog tegen de drank, laten we hopen dat hij snel stopt weer met drinken. Het is nog maar zo kort geleden dat hij weer begon met drinken, misschien is hij er nu snel weer vanaf en wordt het weer de oude Ramon.

Donderdag 27 Juni 2013

En we beginnen de dag met Diazepam en het liedje: “There is always tomorrow” op tv.Goed om te weten! Tomorrows uitzicht is weer een doelloze, nutteloze, kansloze dag tussen de junks, Roemenen, moordenaars en debielen hier op een paar uitzonderingen na. En toch blijven sommige dingen vaag. De hele dag om na te denken en toch lukt het me niet om lang achter elkaar helder te denken. Soms begin ik de dag redelijk optimistisch maar het kan zomaar zijn dat ik een liedje op tv hoor of een zwaan buiten in de sloot zie zwemmen en volledig in elkaar donder. Ik ga maar even douchen, misschien helpt het. Ineens moet ik heel hard huilen. Ik wil die zwanen voeren. Ik wil met Shirley en Tom watergevechten in de tuin houden. Misschien wil ik wel teveel en zijn die dingen voor mij niet meer weggelegd, is er teveel gebeurd en komt het nooit meer terug allemaal.

Om 14.00 uur was de reclassering er. Ze was verbijsterd. Vriendelijke vrouw. Volgende week donderdag komt ze weer. Verder de hele dag in bed gelegen. Om 16.00 uur Ramon gebeld. Hij vertelde dat dinsdag mijn kantoor ontruimd wordt. 7 Jaar werk wordt vernietigd en ik vraag me af waarom. In Godsnaam waarom??? Bloed, zweet en tranen…allemaal weg. Morgen met Marjolein bespreken. Ik hoop dat ze komt.

Vandaag ben ik alweer een week terug van de schorsing. Er is nog niemand hier die begrijpt waarom dat nou was. Wie je ook spreekt, ze hebben het nog nooit mee gemaakt. Ook die mevrouw van de reclassering niet. Zo snel als die week thuis ging zo langzaam gaat het hier. Ik mis de kinderen verschrikkelijk. Tom met zijn enorme humor, Shirley met haar ad rem antwoorden. Vanmiddag vertelde ik over de kids aan de reclassering. Hoe ik alles op alles heb gezet voor de kids en al die kinderen met een beperking. Ze doen het stuk voor stuk prima maar de prijs is hoog. Nooit ben ik zolang van de kinderen gescheiden geweest. Zelfs als ik geopereerd werd liep ik vaak dezelfde dag het ziekenhuis uit om maar bij de kinderen te zijn. Vandaag overdag ook uren liggen huilen. Helpt goed die Diazepam…..not! Maar wat verwacht je ook van 2 mg per keer op 88 kilo? Het is nu 18.15 uur en ik denk dat ik mijn slappil in ga nemen en ga slapen. Meestal kan ik ’s nachts beter nadenken. “s Middags en ’s avonds lukt dat gewoon minder daarom werkte ik thuis ook vaak ‘s nachts. Morgen weer een dag. Another day in paradise. I am looking forward L. Goh, hoor net over fraude bij de staatsloterij, ik vond het al gek dat ik nooit iets heb gewonnen in 20 jaar.

Vrijdag 28 Juni 2013

Gisteravond helemaal stuk gegaan. Gelukkig zit ik nu naast Nada op cel. Ze hoorde me huilen en riep me door het rooster in het raam. Vroeg wat er was. Ik heb haar eerlijk verteld dat ik nu liever dood ging ter plekke dan nog een half uur langer hier opgesloten te zitten. Ze had het vandaag over een dubbele cel ergens linksboven. Ze gaat proberen of het lukt om ons samen op cel te laten plaatsen vandaag. We shall see. Zo luchten. 07.45 uur, mooie tijd ook weer.

22.00 uur

Vanmorgen en vanmiddag half uur gelucht (op vrijdag is er 2x luchten). Verder geslapen hele middag en Nada had gekookt. Marrokaanse kip. Ook heeft ze Ramon voor me gebeld. Nada is reinigster dus die mag de hele dag de cel uit. Bij het bellen tijdens TRA worden we gecontroleerd. Ze blijven er zelfs bij staan als je je advocaat belt ook al mogen ze dat niet. Van Ramon hoorde ik dat Rene B zijn verklaring heeft ingeleverd. Marjolein nog gebeld en die mevrouw van de reclassering. Later zat ik op MTV Snooky te kijken met haar pasgeboren baby. Ik kan me nog zo herinneren dat mijn kinderen geboren werden. Shirley na 27 uur, een heel klein licht meisje van 44 cm en 2600 gram en Tom via een keizersnede 53 cm en 7 pond. Ik zat te kijken en ging helemaal stuk. Enige wat ik nog dor is op bed liggen, soms slapen en veel naar de muur kijken. De piwi vroeg me of ik wilde opletten dat ik mijn dag en nacht ritme niet ging omdraaien. Nou en, lekker boeiend ook. De komende 26 uur zit ik op cel dus: who cares? En waarom kijk ik in godsnaam MTV? Feels like i am loosing my mind sometimes. Zit bv tennis te kijken en vraag me dan na een kwartier af waarom, ik haat tennis en ik ben boos. Niet gewoon boos maar woest! Ik heb zin om iemand aan te vliegen. Vreet me al weken op van binnen, slik hier alles in wat ik wil zeggen bang voor de ISO, bang voor 3 dagen “celstraf”, bang voor mezelf maar nu heb ik zin om te schreeuwen, te slaan en om de veroorzakers van dit alles heel Nederland door te trappen. Het enige wat ik hoop is dat ik me tot de schorsing in kan houden en bij het volgende verzoek naar huis mag. 78 Dagen van ons leven zijn weg, afgepakt en krijgen we nooit meer terug. In die 78 dagen zijn de kids hun moeder kwijt geraakt en moeten we nog zien hoe we hier allemaal uitkomen en onszelf weer bij elkaar kunnen rapen.  In de laatste 78 dagen ben ik alles kwijt geraakt wat me lief is incl mijn bedrijven, lreeg ik het stempel vluchtgevaarlijk en fraudeur en is mijn gezin helemaal door het slijk gehaald in de media. Who wants to live forever? Ik kan me niet meer concentreren en in mijn hoofd gaat alles door elkaar. Wat ga ik doen als ik hieruit kom bv? Ben ik dan nog in staat om voor de kids te zorgen? Is Tom niet beter af bij zijn vader tot ik weer normaal ben en niet meer overal bang voor ben. Wat is de definitie van normaal by the way? Hier is iig niemand normaal zelfs de psych niet. Of ben ik niet normaal? Sporen zij wel en ik niet?

Zaterdag 29 Juni 2013 07.00 uur

Huilend wakker geworden. De sombere gedachten overheersen alles. Er is niets positiefs meer. Pas over een week weer bezoek en meestal na het bezoek nog meer kapot van verdriet. Tom en Shirley al 2 weken niet gezien. Shirley heb ik nog wel aan de telefoon gehad een minuut en daar moest ik nog voor vechten ook. Piwi’s moesten ingrijpen tegen de Roemenen en toen dat voorbij was had ik nog een minuut om Shirley te bellen. Ik heb gen idee hoe het nu met ze gaat. Al zou ik echt gefraudeerd hebben dan nog is dit onmenselijk, ik ga eraan kapot van binnen. Om 10.30 uur heb ik 6 minuten de tijd om de kinderen te bellen. Ik heb ze wel geschreven en ze schrijven mij ook maar voor hun brieven hier zijn gaan er minstens 6 dagen overheen. Ik ben vet depressief, zie geen uitweg meer. Elke minuut hier is er 1 teveel. Beter dat ik mijn ogen voorgoed sluit, ik trek het gewoon echt niet meer hier.

10.30 uur Net Shirley gebeld en daarna Ramon. Ik moest zo hartverscheurend huilen, ging helemaal stuk aan de telefoon. Rest van de dag huilend in bed gelegen.

17.00 uur Net toen de piwi’s vertrokken Nada gesproken door het rooster. Ze vroeg waarom ik zo overstuur was en behalve voor het bellen mijn cel niet uitkwam. Uitgelegd (voor zover dat kan schreeuwend door een rooster) dat ik op ben. Uitgeput, bekaf, pijn en immens verdriet. Het laatste wat ze zei was: Ik trek je morgenochtend om 9 uur die cel uit om te luchten, je gaat mee! Enige antwoord dat ik had was nog harder janken. Als er leven is na de dood pas ik bij deze!

Het ergste gevoel is het verscheurd worden. Het ene moment denk ik : Kom op Von, je bent er bijna (althans dat hoop ik) hou nog even vol, het volgende moment zou ik willen dat ik niet meer wakker wordt. Iedereen leeft naar 19 Juli maar volgens mij denkt niemand verder dan 19 Juli. Ik zie verschrikkelijk op tegen het leven na 19 Juli ervan uitgaande dat ik dan geschorst wordt. Ik werkte de hele week met mijn hele ziel en zaligheid. Was continu in gevecht voor alle kids tegen BJZ, Zorgkantoren en tegen die zwartmakerij die al 2 jaar bezig is. Daarbij deed Ramon de laatste 1,5 jaar niets anders dan voor nog meer problemen zorgen door de drank. God, hoe heb ik het volgehouden ook en logisch dat ik helemaal doordraai hier. Wat ga ik doen als ik hieruit kom dan? Van 300 km per uur naar stilstand. Ik vraag me zo vaak af hoe het met alle kids gaat. Met name de kids die door de thuissituatie enorm kwetsbaar zijn. Ik mis ze allemaal enorm.

I don’t know who i was untill i loosed who i am. How can people look like angels but be the devils themselfes?

Moeten we niet gewoon naar Turkije gaan als ik hieruit kom zodra het mag? Ik ben mezelf zo kwijt. Ik ben zo bang dat als ik naar huis ga dat het dan gaat zoals in de week schorsing.  Ramon die zichzelf niet onder controle had, agressief was en dronken, de kinderen die weer midden in de ellende zaten door zijn gedrag en ikzelf die erbij stond en ernaar keek niet bij machte in te grijpen wetende dat ik een paar dagen later weer terug moest. Het is nu niet het moment om daarover te praten met Ramon maar 1 ding weet ik zeker, ik ga niet meer terug naar dat leven waarin Ramon zijn drankprobleem de dag bepaalde. Dan maar stuk van verdriet maar die Ramon hoef ik nooit meer terug. Ik wil niet bang voor hem zijn als hij gedronken heeft, ik wil niet dat de kinderen dat meemaken ze hebben genoeg te verduren gehad. Of bestaan sprookjes wel en can we do the unthinkable? Morgen zouden we 2 maanden getrouwd zijn.

Intussen ben ik mijn extentions uit mijn hoofd aan het trekken, doet nog zeer ook. Het is al 18.30 uur. Time flies when you’re having fun. En dan op de muziekzender op tv Mariah Carey met I want to know what love is. Is vast om het feest compleet te maken. Het is dat ik niet drink anders had ik nu een borrel genomen. Nog zo’n lekker nummer qua tekst: Naughty Boy met Lalala. De naam van de groep zegt iets heel anders dan de tekst van het nummer. Is Ramon zijnnieuwe nummer en ik weet even niet wat ik ervan denken moet. Ik weet wel dat ik er alles voor over heb om een dag met mijn vrienden in Turkije door te brengen. Hun visie op dingen is zo anders als die van ons. Mijn beste vrienden daar leerde ik allemaal zo’n 15 jaar geleden kennen. Toen ik die week geschorst was smeekten ze me bijna met de kinderen naar Turkije te komen. Turker heb ik verteld wat er in dat weekend dat ik thuis was gebeurd is met Ramon. Het enige wat hij zei was: That motherfucking basterd, how could he do that? En weer hoorde ik mezelf Ramon verdedigen. Turker vroeg wat er moest gebeuren voor ik er echt klaar mee was. Ook hij heeft zoveel mee gemaakt in het hotel met een stomdronken Ramon. Een Ramon die me sloeg en nog veel meer. Ze tolereren Ramon om mij en waren wel een soort trots op hem toen hij was gestopt met drinken. Ze geloofden, net als ik, weer in hem. Zij waren erbij toen Ramon me ten huwelijk vroeg in Turkije en zouden getuigen mits hij zou stoppen met drinken. Voorlopig zit Ramon  nu in Groningen (waar hij nooit kwam) en zit Shirley overal en nergens en lijken voor Ramon andere dingen belangrijker dan zijn gezin. Ben ik te onredelijk? Jaloers? Vertrouwen kwijt? Weet ik veel en wat doet het er ook toen ik kan er toch niets aan veranderen nu.

Shine bright like a diamond. Right! Die Rihanna zouden ze moeten verbannen levenslang. Ik kan het nummer niet meer horen. Volgens mij staat dat eiland van Mandela nog leeg. Mooie plek voor sommige mensen. Arme Mandela trouwens. Als ik dan voor iemand respect heb is hij het wel. Zijn halve leven gevangen gezeten om zijn principes die hij niet wilde laten varen, zelfs niet voor zijn vrijheid. Leden van het ANC zingend voor het ziekenhuis. Repect!

Misschien moet ik gewoon blijven schrijven. Muziek keihard aan en blijven schrijven. Zo gauw ik stop met schrijven draaien mijn hersenen weer overuren en het gaat nergens over. Van de hak op de tak. Zo vroeg ik me vanmiddag ineens af hoe het met de olijfboom zou zijn in de tuin. Ben je dan gestoord of niet?

If the truth is been forbidden then we’re breaking all the rules. Mooie tekst en de truth will come out tot Kamervragen aan toe. We will find our voiches, i am not afraid, they can read al about it. Hoop weld dat ik die voice snel vind. Voorlopig ben ik alleen maar lam geslagen. Vrij zijn en rustig kunnen nadenken dan komt de logica er vanzelf wel weer uit. Nu zijn het vlagen. Ik kan er niets mee.

Zondag 30 Juni 2013 07.00 uur

Ipv een champagneontbijt en een leuke zondag met de kinderen omdat we 2 maanden getrouwd zouden zijn vandaag een chagarijnige piwi. Hij zou zelf eens een diazepammetje moeten nemen. Ik heb medelijden met zijn vrouw (als hij die heeft). Hij waarschijnlijk ook met mijn vriend en kinderen. Zo gezellig ben ik niet tegen ze namelijk. What goes around comes around al is het wel jammer dat ik afhankelijk van ze ben en dus nooit “win”. Om 9 uur mogen we een uur naar buiten tot morgenochtend 10.15 uur de volgende lucht. Wie dat bedacht heeft zouden ze 3 weken moeten opsluiten hier. Na 3 weken heb je het rooster gehad en begin je weer bij week 1.

Schoot me net te binnen. Toen ik van de week Marjoleins kantoor belde en de telefoniste zei dat ze een terugbelverzoek ging doen antwoordde ik dat ze die niet doorgeven hier. Na dat gesprek werd ik door een piwi gecorrigeerd en zei ze dat die altijd worden door gegeven. Dat is zeker niet zo. Ook BJZ wordt niet doorgegeven aan me kwam ik achter. Waar het om gaat is dat de gesprekken met mijn advocaat dus gewoon worden afgeluisterd en ik ermee wordt geconfronteerd later. Sterker nog de piwi bleef erbij staat toen ik de reclassering belde en Marjolein. Bovendien moeten we op de telefooncellen bellen die hier hangen wat betekend dat alle gesprekken met de advocaat worden opgenomen en/of meegeluisterd.

08.30 uur Zo maar even naar buiten. Ik voel me slecht. Pijn op mijn borst, last van mijn nieren, spugen als ik gegeten heb en constant overstuur en in paniek. Net de brieven gelezen die ik gekregen heb van de kinderen en hun tekeningen bekeken. Zo lief en weer huilen natuurlijk. Het wordt een lange zware dag. Fuck die Diazepam ook, het helpt niets. Het zal me ook niets verbazen als ze placebo’s uitdelen hier ivm de bezuinigingen. Morgen komt gelukkig Marjolein weer. Even een uur extra die cel uit en een normaal iemand om mee te praten. Kon ik de kinderen maar even zien, kon ik maar even bij ze zijn.

Is suicide painless? Had ik het lef maar. Ik heb het gevoel dat ik alles kwijt ben. Materiaal heeft me nooit geboeid maar mijn gezin. Als ik thuis kom kan ik Tom nooit bieden wat hij bij zijn vader krijgt. Jarenlang heb ik het onmogelijke gedaan maar ik heb er de kracht niet voor nu. Ik weet niet eens of ik ooit nog naar buiten durf. Het is zo groot buiten. En Shirley verdient zoveel beter dan een moeder die niet eens meer voor zichzelf kan opkomen meer. Een moeder die de weg kwijt is. Ik wil gewoon niet meer. Hoe moeilijk kan doodgaan zijn? Als God bestaat en sprookjes ook dan ben ik misschien volgend weekend wel thuis.

1 Juli 2013 (dag 81)

Vanmorgen bij de MD geweest om bloed te prikken en voor urineonderzoek. De uitslag volgt nog. Direct erna kwam Marjolein. We hebben het over van alles gehad. Vrijdag komt ze weer. Ramon schijnt afgelopen woensdag niet bij zijn advocaat geweest te zijn. Tegen mij heeft hij gezegd dat hij er wel geweest is. Na het bezoek zou hij doorgaan. Weer liegen. En daar ga ik mee trouwen? Terug bij af! Liegen dat het gedrukt staat en te dom om met zijn bezopen harses te bedenken dat die leugens vroeg of laat uitkomen. Morgen de FIOD bellen dat ze de spullen die terug komen bij Marjolein op kantoor afleveren. Ramon gaat morgen ook naar Almere. Ik zeg niets als ik hem bel over dat hij niet bij de advocaat geweest is. Dat doe ik zaterdag wel tijdens het bezoekuur tenzij de kinderen erbij zijn dan wacht ik tot ik hem alleen spreek. Keihard liegen over zoiets belangrijks in je relatie is uit den boze wat mij betreft. Ik weet dat hij zonder drank heel veel confrontaties niet aandurft maar ik ga niet langer zijn moeder spelen. Laat hij er maar een keer voor mij zijn nu. Zijn laatste brief is van 3 Juni, een maand geleden.

Shirley, waar ben je? Tom? Ik voel me zo alleen, echt zo alleen. Is er dan niemand meer behalve Marjolein die ik 1 of 2x in de week zie? Ik zou eigenlijk een Yvonne tegen moeten komen die me van de treinbaan haalt nu, ik ben vet depressief. Vanaf morgen ook geen kantoor meer. Alles maar dan ook alles waar ik 7 jaar keihard voor gewerkt heb is weg. Alsof het nooit bestaan heeft. Tot de treitercampagne begon door M en kornuiten heb ik nooit ergens een cent schuld gehad. Nooit ergens geld geleend totdat de ellende met ze begon. Nadat ze 2 jaar terug daarmee begonnen draaide ik in een jaar 250 tot 300.000 euro bruto minder. We zijn 2,5 jaar verder, tel uit het verlies! De inkomstenderving is meer dan genoeg om de PGGM en de belasting te betalen. Konden we ze maar aan de hoogste boom hangen. Wat Desiree bezielt weet ik ook niet. In een trip blijven hangen waarschijnlijk. Een andere verklaring heb ik er niet voor.

Ik kijk naar de foto’s in mijn cel. De kids in Turkije, de kids in EK outfit, ik op Aruba. Tekeningen van Tom en Shirley waarop staat: Ik hou heel veel van jou. X Tom. Onze trouwkaart hangt erbij en een foto van Ramon en mij samen. Wat stelt het nog voor? Wat stelt überhaupt onze hele relatie nog voor?

Ik hoor niet anders dan dat Tom het zo goed doet bij zijn vader en daar ben ik zo blij om. Ook Shirley schreef dat het prima ging bij haar vader. Ik hoop oprecht dat de band met haar vader hersteld wordt en dat het verdriet om haar vader verleden tijd is. Dat ze eindelijk een vader krijgt. Wat heb ik ze nog te bieden als ik vrij ben? Liefde uiteraard en die is er in overvloed voor ze. Als ik onder de brug moet slapen dan zonder ze. Mij maakt het niet uit en die spiegel hang ik er ook maar waarom zou ik de kinderen weghalen daar waar ze het goed hebben? Normaal gesproken moet je er blind vanuit kunnen gaan dat je samen met je partner naar oplossingen zoekt maar…hij is er niet en nooit geweest ook behalve die 3 weken dat hij niet dronk voor mijn arrestatie. Ik nam in alles het voortouw. De beslissingen die genomen moesten worden, de financieën enz enz. Als je elke dag twijfelt of je blijft leven of liever dood gaat hier hoe ga ik dan nog een leven leiden met de kinderen. Mocht ik hier dood gaan aan een hartaanval of zo dan zou dat alleen maar makkelijker zijn. Lekker egoistisch ook dit. Ben ik echt zo geworden hier? De PTSS nekt me hier. Daar ga ik echt helemaal aan kapot. Geestelijk ben ik een wrak. Alles komt in vlagen. Uren lig ik te denken maar ik weet niet eens waaraan.

2 Juli 2013 (dag 82)

Vandaag Fiod en Marjolein bellen. Vanavond de kinderen bellen.In het ergste geval zit ik hier nog 17 dagen. Dan is de pro forma. Mijn ergste nachtmerrie is dat mijn voorarrest dan verlengd wordt met 90 dagen. Ik loop nu al op mijn tandvlees. Met 90 dagen verlenging houdt alles op. Ik hou me niet langer staande hier. Val met mijn  kleren aan in slaap, wordt midden in de nacht hysterisch wakker, eet niet en weet soms niet eens welke dag het is. Van de week heb ik 2x gegeten toen Nada had gekookt. Verder eet ik niets en spuug ik alleen maar. Waarom kan ik me niet afsluiten? Leven tussen hoop en vrees en geen kant op kunnen. Shirley en Tom. Als ik alleen hun naam al opschrijf ga ik helemaal stuk. Ze hebben het goed bij hun vaders. Is het niet in hun belang dat ik afstand van ze neem? Hoe dan? Ik hou zoveel van ze. Als ik naar hun belang kijk hebben hun vaders zoveel meer te bieden dan ik voorlopig. Als ik kijk naar de liefde tussen de kids en mij zijn ze beter af bij mij. Shirley haar vader smeerde hem toen ze geboren was. Meneer kon de verantwoording niet aan. Toms vader is een goede vent maar autistisch. Hij ziet dingen niet, kan zich niet verplaatsen in een ander en dat was ook de reden van de scheiding uiteindelijk. En nu Ramon. Die is een combi van beide vaders. Hij drinkt en loopt weg voor alle verantwoording. Maakt niet uit wat. Vandaag zou hij naar Almere gaan. Waarom geloof ik dat niet? En waarom nu ineens wel? Er is pas zaterdag bezoek. Slecht van me om zo te denken maar ik denk dat hij zijn laatste spullen ophaalt en ergens anders intrekt ( later bleek dat hij dat al gedaan had).

17.00 uur. En als je dan denkt alles gehad te hebben op zo’n dag komt er een brief van Shirley binnen die er niet om liegt. Helemaal overstuur en met mijn hoofd tegen de muur bonkend van ellende vond Lale (piwi) me. Ze kwam kijken wat er aan de hand was met me. Helemaal overstuur heb ik geprobeerd uit te leggen wat er allemaal gebeurd was die dag. Van Shirley’s brief tot de ontruiming van kantoor vandaag. Uiteindelijk heeft ze de 1^e3 pagina’s gelezen en Shirley’s brief en mij mee mijn cel uitgesleept met lijst met telefoonnummers, de uitnodiging voor de moeder/kind dag en het kaartje van Marjolein. Ik vertelde haar dat alleen Ramon de ING codes kende. In Shirley’s brief stond dat Ramon haar op straat had gezet en al haar geld had overgeboekt. Lale zei: je gaat nu je advocaat bellen en die code’s laten wijzigen en om door te geven wat Shirley allemaal heeft geschreven. Als je klaar bent met je advocaat roep je me en gaan we je dochter bellen. Ik heb Marjolein compleet over de zeik gebeld.  Toen ik klaar was heb ik Lale geroepen. Ze is even bij me komen zitten en zei: Von, raap jezelf bij elkaar nu! Je gaat kapot en iedereen ziet het gebeuren. Als je straks hier naar buiten loopt zijn daar je kinderen en die hebben je nodig. Laat Ramon los nu. Voor je kinderen moet je er zijn, die hebben je nodig, hij niet! Om half 8 haal ik je uit je cel. Nada gaat koken en jij gaat eten vanavond. Nu gaan we eerst je dochter bellen. Lale heeft Shirley gebeld en ik kreeg Shirley aan de telefoon. Ze komen zondag!!!! 1,5 Uur met de kinderen alleen. Fantastisch!!!! Met Shirley nog rustig kunnen praten gelukkig maar samen ook heel hard gehuild. We hebben het goed afgesloten en Marjolein komt donderdag al ipv vrijdagochtend.

Lale. Een vrouwelijke Turkse piwi die er was toen ik hier werd binnen gebracht. Binnen een uur spraken we Turks voor zover ik dat kan. Veel gesproken met haar en ze heeft me al meerdere keren van een rapport gered. Lale is eerlijk en oprecht en heeft het beste met iedereen hier voor. Ze weet dat ik een boek schrijf en ik heb haar mijn 1^e boek beloofd op te sturen. Gesigneerd uiteraard J. We hebben veel over Turkije gesproken, over mijn arrestatie en waarom ik hier zit. Ze mag het eigenlijk niet zeggen maar zie het toch: Von, als ze in de politiek net zo dachten als jij was het in de zorg 20x beter geregeld nu. Anyway, het is inmiddels 18.30. Om 19.30 uur begint onze groep met recreatie 2 uur lang. Ik ben redelijk rustig nu. Die in het ergste geval 17 dagen kom ik ook nog wel door en daarna begint het leven met mijn kinderen. Als we maar samen zijn dan komt alles goed.

Wat ik niet begreep van Shirley uit het gesprek is dat ze zei dat BJZ heeft gezegd tegen haar dat ik 1 augustus vrij kom. Hebben ze een glazen bol bij BJZ? Vraag me af waar dat dan weer vandaan komt. Tijdens recreatie kan ik nog 6 minuten bellen. Ik heb nog 1 euro beltegoed dus wordt kort gesprek. Lale zei nog: Als je Ramon gaat bellen houdt het gesprek dan luchtig. Zeg niets over de brief van Shirley of over de ING anders ga je helemaal over de zeik de nacht in. Zaterdag komt hij op bezoek en dan heb ik dienst, ik sleep je er wel doorheen. Ze bestaan dus wel! Piwi’s met gevoel en een hoger iq dan een pelpinda. Wat dat aangaat heb ik haar tekort gedaan maar relativeren is hier niet mijn beste kant. Piwi is piwi en die zijn er om het nog moeilijker te maken. De uitzondering op de regel was ik even uit het oog verloren. Hoe kan ik Marjolein en Lale ooit bedanken?

21.45 uur. Superavond gehad met Nada, Daisy, Lale die erbij kwam zitten en Cock die zich aansloot als piwi bij Lale. Cock is degene die ’s avonds toen ik in beperking zat sigaretten kwam brengen of me mijn cel uithaalde om even te kletsen als ik in paniek was. Nada had Turkse Kofte gemaakt met sla, patat enz enz en met zijn allen hebben we heerlijk gegeten. Later kwam Cock naar me toe om te vragen of het een beetje ging en of hij nog iets kon doen voor me. Hij vertelde dat Lale hem alles had verteld. We hebben nog even zitten kletsen tot het tijd was terug te gaan naar mijn cel.

Om 21.30 kwam Lale met slaappillen en de mededeling dat ik ze in haar bijzijn moest innemen omdat het tijd werd dat ik ging slapen. Nog even gekletst en kwartiertje later mijn bed in. Lale sloot de deur met de mededeling dat ik morgen om 09.45 moest gaan luchten en dat zij er ’s middags weer was. Ik heb haar bedankt voor alles. Zonder haar waren er ongelukken gebeurd vandaag. Pillen gaan werken, het is genoeg voor vandaag. Morgenavond recreatie van 17.30 tot 19.30 uur en zowel Lale als Cock zijn er. Nada kookt alvast overdag dus dat gaat de goede kant op. Morgen na het eten gaan Cock en ik tafeltennissen hebben we afgesproken. Daarna is het alweer donderdag en komt Marjolein en zondag komen de kinderen.

3 Juli 2013 dag 83

Ik werd wakker omdat iemand riep: Mevrouw, u gaat op transport. Ik schrok me helemaal kapot tot ik me realiseerde dat het niet tegen mij was. Ik keek op de wekker en zag dat het 07.45 was. Pff zolang heb ik nog nooit geslapen hier. Direct erna ging de deur open voor medicatie. Die piwi (ik ken hem niet) zei: Oh, je ligt nog lekker te slapen, het werd tijd ook dat je sliep. Ik leg je medicijnen neer en bel zo maar op de intercom als je klaar bent. Dan kom ik kijken of je je medicijnen inneemt en weg was hij weer. Koffie gezet, gedoucht en op intercom gedrukt. Piwi kwam om te zien dat ik mijn medicijnen innam en vertrok weer. Ik zat net na t denken over dat op transport gaan. Ging mijn oma ook. De trein waarin ze zat werd gebombardeerd, ze verloor een arm en was ernstig gewond. De meeste mensen in die trein hebben het niet overleefd. Oma wel. Ze overleed toen ik 21 was aan kanker. Die kunstarm van haar heb ik altijd eng gevonden. Mijn oma was de beste. Ze beschermde me tegen mijn vader.

Goh Anouk heeft een nieuw nummer. Pretending as always heet het. Primeur was net op tv. Gelukkig heb ik net een pilletje geslikt. Nu op tv: Don’t you worry child van Swedish House Maffia. Geweldige videoclip en tekst.  Haha Jason Derulo met Take me to the other side. Tsja, ik zeg kom me maar halen dan Jason. Gaan we samen naar The other side. Kids halen en zwanen voeren!

09.00 uur. Hebben ze het licht gezien hier? Of ik mee ga sporten? Zie het al voor me met die Diazepam achter mijn kiezen J. Bovendien werken die slaappillen nog door tot een uur of 11 dus zo snel ben ik niet ’s morgens. Thuis begon ik rond 6 uur te werken tot ik Tom om half 8 wakker maakte. Om half 9 als hij naar school was ging ik dan weer verder. Hier gaat me dat niet lukken. Voor een uur of 11 ben ik niet vooruit te trappen hier. Of ik dan niet mee wilde om gewoon even uit mijn cel te zijn? Heb gezegd dat ik nog wilde schrijven. Dat was okay en als er iets was kon ik intercom gebruiken. Ik donder bijna van mijn stoel hier. Het lijkt of ze me ineens bij de hand nemen en me bezig willen houden. Misschien door Lale en Cock in hun overdracht. Ik heb geen idee.

16.00 uur. Hele middag geslapen en verschrikkelijk gedroomd. Ik droomde dat ik sliep en ineens ging mijn hele lichaam uit mijn lichaam. Ik heb om hulp geroepen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik zag wel mijn eigen mond bewegen. Ik wilde op de muren bonken maar mijn hoofd wilde dat wel maar mijn arm voerde het niet uit. Toen heb ik geprobeerd te zeggen en gedacht: God, nee ik wil naar mijn kinderen, laat me hier niet doodgaan. Het is goed afgelopen, ik ben er nog. Eerst maar een kop koffie en een sigaret nu.

Robbie Williams zingt: How do you rate the morningsun? Pff als ik daarover nadenk… Hier is de zon verdeeld in vakjes door de tralies en de hekken. Zal de opkomende zon ooit nog dezelfde betekenis hebben of zal ik altijd die vakjes blijven zien? 

17.00 uur. Nog een half uurtje dan hebben we recreatie. Ik ga zo Tom bellen. Wilde het steeds niet, bang dat hij overstuur raakte of boos en gefrustreerd en het bij zijn vader thuis afreageert. Ze hebben bij zijn vader thuis waarschijnlijk geen notie hoe ze met hem om moeten gaan dus wilde ik hem niet bellen om hem uit de problemen te houden en te zorgen dat ze niet boos op hem zouden worden. Misschien ook beter als ik hem toch maar niet bel. Zondag zie ik hem 1,5 uur. Die muziek hé? Bestaat toeval? Ik schrijf over Tom en op tv begint R Kelly met I believe i can fly. Toen Tom als baby op sterven lag had ik dit nummer gekozen als hij zou komen te overlijden. Maar Tom could fly. He flew back to life net als zijn zusje 1,5 jaar later. Die Lale en Cock hebben me een boost gegeven gisteren. Ik slaap of ik schrijf, meer doe ik niet.

Net opnieuw een brief van Shirley binnen. Ze trekt het niet meer. Arme arme Shirley. Ik moet naar huis, ik moet echt naar huis. Morgen de laatste 2 brieven aan Marjolein laten lezen. En toch weer stuk nu. Beter als ik nu direct Cock intercom voor ik helemaal van het pad raak. Cock: we gaan tafeltennissen en daarna praten we. Cock won. Daarna hem de brief laten lezen van Shirley. Cock vroeg of ik kon doordringen tot Ramon en zei dat ik het moest proberen door hem te bellen. Ik heb hem gebeld en geconfronteerd met wat Shirley had geschreven. Hij had gedronken toen ik hem aan de foon had. Ik heb hem verteld dat hij verkeerd bezig is en wat Shirley schreef. Ach, zei hij, je fantastische dochter weer, die trap ik van Facebook nu. Je was zo trots op je gezin he Ramon? Je laat ons vallen als een baksteen nu. Daarna heb ik opgehangen en Cock gevraagd of ik naar cel terug mocht. En dat mocht niet. Nada stond te koken, ze was bijna klaar en Cok had zoiets van: Je gaat je bord en bestek uit je cel halen en we gaan tafeltennissen tot je gaat eten. Nada had e.e.a. mee gekregen en zei: Als ik Ramon zaterdag tijdens het bezoekuur zie zal ik hem vertellen wat ik van hem vind. Cock:  Als hij zo doorgaat komt hij er zaterdag niet eens in, hij maakt Von kapot met die briljante akties van hem.

20.30 uur

Cock haalt me net uit mijn cel. Hij zei: Kom Von, we gaan je zoon en dochter even bellen. Ik heb Tom gesproken!!! Hij was zo blij me te horen en zei steeds: Mam, ik hou zo van je. Cock luisterde mee, de tranen liepen over mijn gezicht. Toen ik had opgehangen zei Cock: Zo, nu mag je huilen Von. Je kinderen zijn het waard om voor te huilen. Terug naar cel voor een bak koffie. Margriet kwam daarna binnen en zei: Zag ik jou nou eten met de groep en tafeltennissen met Cock net en je hebt Tommie gesproken hé? Dus weer huilen en verteld dat dat inderdaad zo was en zondag de kinderen komen. Super, zei ze, dan ben ik er ook en ik ben reuze benieuwd naar je kinderen ik wil ze graag een keer zien ze zijn zo mooi op de foto’s. Nah, ik weet niet wat er aan de hand is onder de piwi’s maar zo heb ik ze nog niet eerder meegemaakt. Margriet zei nog: Blijf eten Von, je moet sterk zijn straks en vooral dat lachen van je willen we vaker horen hier. Morgen komen Marjolein en de mevrouw van de reclassering. Ik hoop dat ze ’s morgens komen want dan kan ik met mijn eigen groep mee luchten. Waar je je al niet druk om maakt hier.

Och Rihanna’s unfaitfull op de muziekzender. Op mijn blackberry staat een filmpje waarop Shirley en Tom dit nummer zingen op de Playstation. Ze kunnen allebei goed zingen En Tom zijn Engels was supergoed voor zijn 10 jaar. Mooi filmpje om te zien. De kinderen die zingen, zo ontspannen, zo superlief. Ik heb 150 filmpjes op die BB staan en bij zeker 100 filmpjes staat Ramon erop en zit er een verhaal achter. De filmpjes zijn leuk, het verhaal erachter doet alleen maar pijn nu.

Wat ben ik aan het doen eigenlijk? Is dit verwerken? Afscheid nemen? Ik heb mijn kinderen en mezelf zo tekort gedaan de laatste 2 jaar. Alles draaide om Ramon en alles thuis was gerelateerd aan zijn alcoholprobleem en de buien die het met zich mee bracht. Er is teveel kapot. Shirley en hij haten elkaar intens en ik wil ook echt niet verder met hem. De drank heeft gewonnen. Alweer! Ik zoek ze ook wel uit! Ik heb hem een tijd op afstand gehouden in het begin. Intuitie? Wat is nog de toegevoegde waarde van onze relatie? Mijn zelfvertrouwen is een drama, de kinderen hebben teveel gezien en gehoord, hebben zelfs gezien dat ik geslagen werd door hem toen hij stomdronken was. Is dit wat ik nog jarenlang wil? Ik zou zo graag willen weten waarom de drank van ons gezin wint. Kreeg ik maar antwoord erop.  Onze mooie momenten, het houden van…het is niet genoeg. Houden van is niet genoeg! Als ik dit wil overleven moet ik alle contact met hem verbreken.

Ik weet dat ik op een dag opsta. En als ik opsta is dat uit boosheid of om iets wat ik volledig onterecht vind. Opstaan terwijl je opgesloten zit kan niet. Maar dan komt er een soort oerkracht in me boven en dender ik over alles en iedereen heen die me in de weg staat. Zolang ik opgesloten zit lukt me dat gewoon niet. Ik kan nergens heen met die onmacht, boosheid en verdriet. Ik vreet me op van binnen, ga eraan kapot. Ik hoor alles aan, slik alles in ga op mijn bed zitten om te te verbijten meer kan ik niet. Zingen deden we vaak en maakte me vrolijk maar nu krijg ik al 83 dagen geen noot uit mijn keel (op het moment dat ik dit schrijf nog steeds niet trouwens).

Wat fijn is om te weten en ervaren is dat de meeste piwi’s hier me geloven in mijn zaak. Ze mogen hun mening niet geven maar aan alles merk ik dat ze me geloven.  Morgen 4th of Juli, independentday.

4 Juli 2013 08.30 uur dag 84.

Om 06.00 uur huilend wakker. Muziek aan en ik zap van MTV naar kanaal 57 en Caiway. Zo heb ik de hele dag de keus tussen nieuw en oldies. Blijf ik een beetje op de hoogte voor straks. Shirley en ik doen altijd “wedstrijd”. Zij is meer van de Don Omar en ik van Usher en Ne yo. Ik mis onze muziek samen. Om de beurt een nummer opzetten en lol trappen. Ik mis het voetballen met Tom. Ik heb zin om met ze naar Walibi te gaan of naar Disney.

In December 2010 kon dat nog niet. Tom moest toen nog in de groep en ik was mee om te werken dus ook Shirley ging in de groep. “s Avonds bij het vuurwerk stond ik alleen. Zag al die gezinnen met hun kinderen lachen en genieten, ik ging kapot van binnen. Dat wilde ik niet meer en dus is de VOF met Saskia M opgericht zodat ik meer tijd zou krijgen voor mijn gezin. Ik had toen al een burn-out en was compleet overwerkt. Ik sliep amper nog en was bezig de wereld te redden en mezelf te verliezen. Toen Ramon in mei 2011 bij ons kwam wonen was ik compleet overspannen en wist ik niet meer of ik van voren of van achteren leefde. Telefoons rinkelden onophoudelijk, iedereen had me de hele dag overal voor nodig en ik schoot tekort op alle fronten. Tegen de kinderen, mezelf, mijn werk en alles en iedereen en kreeg ook nog Ramon zijn problemen erbij. Als oplossing werd de VOF Onzichtbaar Anders opgericht. Ik zou meer rust krijgen, taken zouden worden verdeeld en de aanvraag voor de toelating tot de AWBZ zou eruit gaan. Alles liep anders. Ik ben verschrikkelijk genaaid simpelweg omdat ik te ver heen was om te zien wat er gaande was en om alles goed te overzien. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet meer in staat om in te grijpen. Lamgeslagen!

Wanneer vind ik de kracht om op te staan dan? Laat me hier gewoon uit zodat ik helder kan denken. Hoe kan ik hier nou mijn hersenen bij elkaar houden? Ik werk mee aan het onderzoek, ben terug gekomen van die week verlof, wordt al weken niet meer verhoord, slik 3x per dag medicijnen en ben 18 kg afgevallen inmiddels. Ik moet mezelf elke dag onder controle houden wetende dat Shirley kapot gaat en alles onder mijn voeten verdwijnt. Hoe dan? Als ik zo lamgeslagen blijf ben ik kansloos tijdens het proces, dan klap ik helemaal dicht. De angst regeert. Angst voor alles. De televisie staat de hele dag op zijn hardst op de muziekzenders zodat ik de sleutels en deuren maar niet hoor. Angst voor de brieven van Shirley, angst om de kinderen en zelfs bang om ze te bellen. Van een grote stoere zelfredzame vrouw ben ik een niets geworden. Voor niemand belangrijk en degenen voor wie ik wel belangrijk ben, ben ik er niet. En mijn grootste angst is dat ik er voorlopig ook niet zal zijn. Ik zie ze hier allemaal lachend naar de rechtbank gaan en kapot terug komen. Ik ben zo bang dat ik te optimistisch ben. Dat ik hier ook nog moet blijven na 19 juli met alle gevolgen van dien.

De ergste gevolgen zijn de kinderen en dat ik dat echt niet red. Wat dat aangaat denk ik er nog hetzelfde over. Ik hou het vol omat ik hoop op gerechtigheid maar als ik hier moet blijven stop ik ermee. Echt definitief. 5x In de week wordt ik op de afdeling bij elkaar geraapt door Nada, Daisy en de piwi’s. Nu kan het nog en luister ik ook met in mijn achterhoofd de gedachte dat ik 19 juli naar huis ga. Als ik moet blijven na de 19^e is het zo uitzichtloos allemaal. De kinderen zullen een OTS krijgen (Shirley kreeg hem ook dankzij een “anonieme melding van D en o.a. het interview van W. , Tom niet), ik verlies ons huis en de kinderen moeten verder met het stempel dat hun moeder in de gevangenis zit. Echt niet dat ik dat ga doen. Never! Stabiliteit is ver te zoeken hier en in mijn hoofd is het er helemaal niet. Als ik veroordeeld wordt (waarom ook alweer?) en langer moet blijven neem ik afstand van alles en iedereen en ga ik dood zoals ik geboren ben. Alleen. In de wetenschap dat de kinderen het gaan redden zonder me. Ze zijn sterk genoeg en ik heb ze niets meer te bieden dan 1 uur liefde per week met 40 anderen en de bewakers erbij.